مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گرچه فلک از پیش برانده ست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>با بند گران فو نشانده ست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا دو لبت از دور برانده ست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>جز روی تو آرزو نمانده ست مرا</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۷۰

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۴۷

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۳۷۶

شمارهٔ ۲

گرچه فلک از پیش برانده ست مرا
با بند گران فو نشانده ست مرا
تا دو لبت از دور برانده ست مرا
جز روی تو آرزو نمانده ست مرا

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر بیان می‌کند که اگرچه سرنوشت او را از جایی رانده و با مشکلاتی در زندگی مواجه کرده، اما تمام آرزو و امیدش تنها به دیدن محبوبش وابسته است. زندگی‌اش تحت فشار و سختی است و تنها چیزی که برایش باقی مانده، نگاه وصال معشوق است.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: اگرچه سرنوشت مرا با سختی و بندهایی سنگین به جلو رانده است، اما من همچنان در این مسیر قرار گرفته‌ام.

گرچه فلک از پیش برانده ست مرا

با بند گران فو نشانده ست مرا

هوش مصنوعی: از زمانی که لبانت از من دور شده، هیچ آرزویی جز روی تو برایم باقی نمانده است.

تا دو لبت از دور برانده ست مرا

جز روی تو آرزو نمانده ست مرا

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها