مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اندر ریشم همه خسک پاک برید</p></div>
<div class="m2"><p>گوریش خسک گفت مرا هر که بدید</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این محنت بین که بر من از حبس رسید</p></div>
<div class="m2"><p>کز ریش همه شبم خسک باید چید</p></div></div>

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۰۶

شمارهٔ ۱۴۲

اندر ریشم همه خسک پاک برید
گوریش خسک گفت مرا هر که بدید
این محنت بین که بر من از حبس رسید
کز ریش همه شبم خسک باید چید

هوش مصنوعی: غزل اشاره به مشکلات و دردهای شخصی دارد. گوینده از وزش سختی‌ها و محنت‌های زندگی می‌گوید که به او ضربه زده است. او به ریشه‌هایش (ریش) اشاره می‌کند که به دلیل این سختی‌ها، به نام‌بردن از آن خسک‌ها پرداخته و بیان می‌کند که شب و روزش تحت تأثیر این مشکلات قرار دارد و باید با آن‌ها دست و پنجه نرم کند. درواقع، این شعر نمایشگر احساس ناامیدی و غمگینی است که بر زندگی فرد سایه افکنده.

شمارهٔ ۱۴۰

شمارهٔ ۱۴۱

هوش مصنوعی: در ریش من، تمام خاشاک‌ها را کنار زده و پاک کرده‌اند. وقتی کسی به من نگاه می‌کند، خاشاک می‌گوید.

اندر ریشم همه خسک پاک برید

گوریش خسک گفت مرا هر که بدید

هوش مصنوعی: این درد را ببین که چه عذابی است برای من که از رنج حبس، باید شب‌ها هم موهایم را بچینم.

این محنت بین که بر من از حبس رسید

کز ریش همه شبم خسک باید چید

شمارهٔ ۱۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده