مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>من شاهم و شاعران سواران منند</p></div>
<div class="m2"><p>پس چون که همه ز دوستداران منند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر چند به باب شعر یاران منند</p></div>
<div class="m2"><p>والله والله که نیم کاران منند</p></div></div>

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۶۵

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۸۳

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۴۰۵

شمارهٔ ۱۳۶

من شاهم و شاعران سواران منند
پس چون که همه ز دوستداران منند
هر چند به باب شعر یاران منند
والله والله که نیم کاران منند

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر خود را شاه می‌داند و شاعران را سواران او معرفی می‌کند. او بیان می‌کند که چون همه به او و آثارش علاقه دارند، در نتیجه یاران او به شمار می‌روند. حتی اگر در نظر دیگران، آنها فقط شاعر باشند، اما برای او، آنها در حقیقت افرادی با نیمه‌کارهایی هستند که به او تعلق دارند.

شمارهٔ ۱۳۴

شمارهٔ ۱۳۵

هوش مصنوعی: من پادشاهی هستم و شاعران مانند سواران من هستند، پس چون همه آنها از دوستداران من هستند.

من شاهم و شاعران سواران منند

پس چون که همه ز دوستداران منند

هوش مصنوعی: هرچند دوستانم در عرصه شعر حضور دارند، اما به خدا قسم که کارهایشان ناتمام است.

هر چند به باب شعر یاران منند

والله والله که نیم کاران منند

شمارهٔ ۱۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده