مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر شیر که بود مرغزاری شاها</p></div>
<div class="m2"><p>شد کشته به تیغ تو به زاری شاها</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شیری پس ازین به کف نیاری شاها</p></div>
<div class="m2"><p>می نوش دم بیشه چه داری شاها</p></div></div>

دیوان اشعار مسعود سعد به تصحیح و اهتمام دکتر مهدی نوریان - ج ۲ - مسعود سعد سلمان - تصویر ۳۷۸

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۴۸

دیوان مسعود سعد سلمان با مقدمهٔ رشید یاسمی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۵۷۱

دیوان مسعود سعد سلمان به تصحیح رشید یاسمی تاریخ چاپ ۱۳۶۲ شمسی - مسعود سعد سلمان - تصویر ۷۵۱

شمارهٔ ۱۱

هر شیر که بود مرغزاری شاها
شد کشته به تیغ تو به زاری شاها
شیری پس ازین به کف نیاری شاها
می نوش دم بیشه چه داری شاها

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به کنایه به قدرت و خطرات آن اشاره می‌کند. او از کشته شدن شیر (نماد قدرت و شجاعت) به دست شاه صحبت می‌کند و به این نتیجه می‌رسد که دیگر هیچ شیر دیگری به دست نخواهد آمد. او همچنین از شاه می‌خواهد که از زندگی و لذت‌ها بهره‌مند شود و می‌گوید که بیشتر از این نگران نباشد.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: هر شیری که در دشت و صحرا وجود داشت، به خاطر تو به حالت زاری و بی‌حالی افتاده و کشته شده است.

هر شیر که بود مرغزاری شاها

شد کشته به تیغ تو به زاری شاها

هوش مصنوعی: پس از این، دیگر نتوانی به شکار شیر بروی، ای شاه. از شراب می‌نوش که در جنگل چه چیزهایی در انتظار توست، ای شاه.

شیری پس ازین به کف نیاری شاها

می نوش دم بیشه چه داری شاها

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده