هوش مصنوعی: از طرف دیگر، علی با صدای دل‌انگیز نی، احساسات را برمی‌انگیزد. چه شگفت‌انگیز است که از همان مکان، این صدا برخاسته است!

هوش مصنوعی: او از چیزی ساخته شده که شبیه به وزش‌های ملایم و آوای دلنشین است و با هر نفسی مانند زمزمه‌های نرم و دلپذیر، خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: صدا و نغمه‌ای درمی‌آید و از ظرف مسی، بخار به هوا بلند می‌شود و عقل را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: دل من به خود می‌گوید که غم چرا اینقدر به جان من چنگ انداخته است؟

هوش مصنوعی: در پی عشق و درد محمد، ناتوانی و بی‌پناهی من باعث رسوایی‌ام شده است.

هوش مصنوعی: اگر من ضربه‌ای به او نزنم، چه بر سر او می‌آید؟ اگر او واقعی است، من قطعا ضربه‌ای به او نخواهم زد.

هوش مصنوعی: چرا دل من بی‌دلیل غمگین است، در حالی که از هیچ‌کس چیزی ندارم که کم داشته باشم؟

هوش مصنوعی: چرا به خانه نروم و در آن جا آرامش بگیرم؟ من باید راهی درست و پسندیده را انتخاب کنم و به آن پایبند باشم.

هوش مصنوعی: من بدون هیچ زحمت اضافی و بار سنگینی، درآمد خود را به روش حلال به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: اگر به دیگران کمک کنم و سرمایۀ خود را برای دیگران بگذارم، به سرعت پاداش خوبی از این کار خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: در درون، این روح حقیقت را می‌گوید و در ظاهر، فریاد و زاری بسیار بیشتری نسبت به آغاز نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: کسی که شب و روز برف را بر گنبد بلند می‌ریزد، در واقع به نوعی قدرت و شخصیت او را توصیف می‌کند. این فرد بر همه چیز مسلط است و حاکمیتی دارد که همچون برف در تمام ساعات بر او حاکم است.

هوش مصنوعی: آب بدون دیدن او برای هیچ کس قابل نوشیدن نیست و هیچ چیز به اندازه این موضوع اهمیت ندارد.