هوش مصنوعی: ای بزرگمردی که اراده‌ات می‌گوید من به اندازه آسمان بلند هستم.

هوش مصنوعی: مانند خورشید در آسمان می‌تابم و مانند ابر بر زمین آب و برکت می‌بارم.

هوش مصنوعی: من که مسعود سعد سلمان هستم، خودم را مثل یک بنده برای تو می‌دانم.

هوش مصنوعی: من با دیده‌ای پر از احترام و عشق به تو خدمت می‌کنم و برای میهمانی تو با تمام وجودم آماده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر این طور باشد که من از خدا و پیامبر بیزارم، پس حقیقتاً چنین چیزی نیست.

هوش مصنوعی: بدون تو خداوند بزرگ می‌داند که من هم از همه شادی‌ها بی‌زبان و ناامید شده‌ام.

هوش مصنوعی: من چه کنم که وضعیت من بسیار آشفته است؟ چه ترفندی ممکن است به کار ببرم در حالی که بار سنگینی بر دوشم دارم؟

هوش مصنوعی: من که دل‌ام از فکر و خیالات پر است، هرچند که در این افکار گمگشته‌تر از یک پرگار هستم.

هوش مصنوعی: من باید در همه جا به جستجوی حقایق بپردازم؛ زیرا من همچون آسمانی هستم که دائم در حال چرخش و تغییر است.

هوش مصنوعی: من این همه نعمت را دارم و هیچ غم و اندوهی ندارم؛ روح سرزنده‌ام را به شیاطین سپاردن نمی‌گذارم.

هوش مصنوعی: من از سختی‌های زندگی ترسی ندارم، اما نگران این هستم که تو به عنوان یک شخص خاص در زندگی‌ام وجود داری.

هوش مصنوعی: اما امروز هم به خاطر نعمت تو که از یک موضوع بسیار ناراحتم، دلگیرم.

هوش مصنوعی: همه به یاد هستند و من فراموش کرده‌ام، تو چه می‌گویی که نباید من را آزار دهی؟

هوش مصنوعی: تو به قدری زیبا و دلنشین هستی که می‌توانی آرزوی دیدار تو را در دل من ایجاد کنی.

هوش مصنوعی: هر چه که بخواهی انجام بده، زیرا در تمام عمرم فقط وظیفه‌ام ستایش و سپاسگزاری از تو بوده است.