هوش مصنوعی: من همچون ابری هستم که ابتدا از دریا می‌گیرم و سپس دوباره به دریا بازمی‌گردم.

هوش مصنوعی: از خواجه عمید شعری می‌گیرم که در آن تو را ستایش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: با اینکه به او مدح می‌گوییم و ستایشش می‌کنم، اما به خاطر تمایلات دنیوی این کار را نمی‌کنم. همچنین، به رغم اینکه آزاد و مستقل هستم، احساس بندگی و وابستگی به او را دارم.

هوش مصنوعی: در زیر نور خورشید، مقام و موقعیت او همیشه مانند چرخ بلند و بزرگ است.

هوش مصنوعی: هر روزی که من نتوانم دیدار او را داشته باشم، آن روز را از روزهای زندگی‌ام به حساب نمی‌آورم.

هوش مصنوعی: در این مدت کوتاه که من زندگی می‌کنم، او را به مدت چند روز می‌بینم.

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی نمی‌توانم یک راه درست را پیدا کنم، در حالی که صدها حیله و ترفند برایم وجود دارد.

هوش مصنوعی: چرا از من دور می‌شوی در حالی که من همانند جغدی در تاریکی نیستم؟ و چرا فرار می‌کنی در حالی که من شبیه ماری خطرناک نیستم؟

هوش مصنوعی: بر این فکر بودم که قلم را بردارم و تمام تصوراتی که درباره‌اش دارم را بنویسم.

هوش مصنوعی: من عطر خوش کافور و مشک خالص را به همراه می‌آورم و آن چهره زیبا را نقاشی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر بار که فرصتی پیش بیاید، با او نشسته و غم‌های دلم را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای فردی که موفق و دانا هستی، چرا درک درستی از کار من نداری؟

هوش مصنوعی: نه از حال و احوالم سوالی می‌کنی و نه اشعارم را بیشتر می‌خوانی.

هوش مصنوعی: بازار من به خاطر تو پررنگ و شلوغ شده است، زیرا تو به سلیقه من توجه داری و به نوعی خریدار من هستی.

هوش مصنوعی: وقتی جان و دل مرا از من خریدی، حالا نزدیک تو تمام کارهایم نابود شده است.

هوش مصنوعی: به دنبال من بیا که دوباره نغمه‌ام را بزنم، به من بازگرد چون دل‌تنگ و آزاردهنده هستم.

هوش مصنوعی: برای تو آرزوی ماندگاری و نعمت‌های همیشگی دارم و این را از خدای بخشنده می‌خواهم.