هوش مصنوعی: ای دلبر زیبای من، که در این زندان چشمانم، خوشبختی ابدی را به تصویر می‌کشی.

هوش مصنوعی: در شب تار و بی‌نوری، باد می‌وزد و من در این تاریکی همچون ماه و خورشید روشنایی دارم.

هوش مصنوعی: تمام خوشبختی من به تو بستگی دارد، زیرا تو برای من مانند سیاره مشتری و ناهید هستی.

هوش مصنوعی: اگر دیو و بدی را از تو ببینم، این طبیعی است، زیرا تو خودت مانند گذرگاهی به عظمت تخت جمشید هستی.

هوش مصنوعی: برای من تنها امید تو معنادار است و اگر این امید نبود، ناامیدی مرا از پای درمی‌آورد.