هوش مصنوعی: ای رشته‌ای از مشک که به ماه می‌خندی و لبان تو مثل شکر شیرین است، من هم به شکر در تو خندیده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی قامت تو به زیبایی سروهای افراشته نیست و چهره‌ات به رنگ لعل و زیبایی گل نیست، چه چیزی می‌تواند به این زیبایی برسی؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو کمری باریک بستی، گویی که چیزی را به وضوح پوشانده‌ای. وای بر تو از این خبر!

هوش مصنوعی: ای کاش که زیبایی و زیبایی‌ات به خاطر دوری از من کم نشده باشد، که تو زیبایی خود را مانند طلا حفظ کرده‌ای و در دلتنگی من، خود را مانند نوار بلند بر کمرت آویخته‌ای.

هوش مصنوعی: دل پر از غم و اندوه است و احساسات من به شدت تحت تأثیر قرار گرفته‌اند. گویی غم دیگری نیز بر غم‌های گذشته افزوده شده است.

هوش مصنوعی: دل همچون سپری در برابر جان قرار گرفت از شدت تأثیر نگاه تو، تا جایی که مانند چشمی که زخمی ایجاد می‌کند، در نهایت به جان آسیب برساند.

هوش مصنوعی: اگر زخم و درد تو به دل کسی برسد، جان و تن او دیگر بی‌چاره و درمانده نخواهند ماند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که فراق در نزدیکی تو قرار دارد، این پیوند پر از اضطراب و سردرگمی باقی بماند و دستت به در نوازش کند.

هوش مصنوعی: من به تو نگاه می‌کنم و از تو دور می‌شوم، اما تو از من می‌گویی که هرگز مرا نادیده نگرفته‌ای جز در لحظات کوتاه.

هوش مصنوعی: هر کاری که برای تو انجام دهم، به نتیجه نمی‌رسم، ای زیبا که به ماه می‌بالید. دستی که باید به ماه برسد، در اختیار من نیست.