هوش مصنوعی: ای بزرگوار بوالفرج، من در دنیای عشق و فراق و دیدار تو دچار حیرت و سردرگمی شده‌ام.

هوش مصنوعی: آنچه که انسان از درد و رنج جسم و روح خود می‌بیند و احساس می‌کند، به دلیل تلخی‌ای است که در دل و جانش وجود دارد.

هوش مصنوعی: دل من به شدت دردی را تحمل می‌کند، اما در عین حال از خوشی‌های گرم و شیرین زندگی نیز لذت می‌برم. از بقیه نیز به آرامش می‌رسم، حتی اگر گاهی سردی و کم‌لطفی پیش بیاید.

هوش مصنوعی: در حالتی که به خوشبختی و موفقیت نزدیک می‌شوم، ناگهان مشکلات و سختی‌ها به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: هرچند که من به هزار چشمی که به جیحون نگاه کنند، ارزش چندانی ندارم، اما این دنیای دگرگون‌کننده مرا به شدت تحت فشار قرار داده است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شخصی با حالت ترس و وحشت به دنیای خارج نگاه می‌کند. چشمانش به جای اینکه لبریز از زندگی و شادابی باشند، از خون سرخ پر شده و صورتش به دلیل ترس به رنگ زرد درآمده است. این تصویر نشان‌دهندهٔ احساس وحشت و ناامیدی اوست.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم با زبانم به مبارزه با مشکلات بپردازم، چگونه می‌توانم تنها با تقدیر و سرنوشت بجنگم؟

هوش مصنوعی: هر روز و شب در این مکان در حال رقابت و بازی هستم و حریف من، آسمان آبی است.

هوش مصنوعی: مهره‌های بازی او سیاه و سفید است و حرکتش زیر یک تختهٔ شطرنج انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: من بارها به زندگی‌ام نگاه می‌کنم و می‌بینم که این چرخ روزگار مدام از من می‌بردش.

هوش مصنوعی: ای کسی که در بلندی سخن شاعران جایگاه رفیع داری، هیچ کس مانند تو ندیدم.

هوش مصنوعی: من به خاطر دوستی، یک فرش برای تو پهن کرده‌ام تا تو در این مسیر زندگی با آرامش و بدون دغدغه قدم برداری.

هوش مصنوعی: من از همه چیز فقط روی تو را آرزو دارم و دل‌زده و خسته، در جستجوی درمان درد خود هستم.