هوش مصنوعی: بهروز بن احمد که وزیر اول شد، باعث شکوفایی وزارت گردید، چرا که او شایسته این مقام و جایگاه بود.

هوش مصنوعی: وقتی نظر و اندیشه او مانند خورشید بر سرزمین می‌تابد، هر نظری که بر روی زمین وجود دارد، ناپدید و بی‌اثر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که آسمان بر سطح جهانی با عظمت و شکوه قرار گرفت، همه جا پر از نور و روشنی شد.

هوش مصنوعی: با مقام و منزلت او، آسمان‌ها به زمین پیوستند و به خاطر اراده و تلاش او، چشمه‌ای از نور خورشید نمایان شد.

هوش مصنوعی: بزرگی و خوشبختی از آن جمع و آن دستانی است که زمین را بارور می‌کند و آسمان را نیز پربار می‌سازد.

هوش مصنوعی: از گروه زائران، آن مکانی که یادآور کعبه است، محلی است که در آنجا برای مناجات و دعا نیازم را برآورده می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی خریدار هنر به میدان آمد، ناگهان ارزش هنرمندان و آثارشان به خوبی شناخته شد.

هوش مصنوعی: فتنه‌ای که به سرنوشت و قضا برمی‌گردد، هرگز به دست آنها سپرده نشد، تا زمانی که اندیشه‌اش به پرده‌ای از سرنوشت و قضا رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که او به بندگی دولت درآمد و به این موضوع اعتراف کرد، در نهایت عقلش روشن شد و این را شنید و گواه شد.

هوش مصنوعی: دشمنش وقتی که از چنگال قدرتش فرار کرد، او از خوشحالی بسیار شکرگزار بود که در دام مشکلات گرفتار شده است.

هوش مصنوعی: تو که با لطف و خوشبختی‌ات، در عرصه وزارت، هر شاخه‌ای که سر برآورده، به خاطر تو شکوفا و پرورش یافته است.

هوش مصنوعی: وقتی رحمت و انصاف تو در حکومت برقرار شد، جهان از تیرگی و ظلم نجات یافت.

هوش مصنوعی: در دوره سلطنت تو، هنر به اوج خود رسید و آثار تو در دانش به عنوان دعا و نیایش شناخته شدند.

هوش مصنوعی: من به شدت درمانده و خسته‌ام، چون کسی که به سرعت از چنگال مصیبت رهایی یافته است.

هوش مصنوعی: آنها می‌دانند که در خدمت پادشاه بزرگ، وقتی زبانم به ستایش او مشغول شد، همه چیزم وقف ستایش او گردید.

هوش مصنوعی: از آن جایی که به سرعت حرکت کرده بودیم، (همه) در حفره‌ای که آنجا در انتظار بودیم، به راحتی اجازه عبور پیدا کردیم.

هوش مصنوعی: ظن و گمانی که به زیبایی ساخته بودیم، از بین رفت؛ مانند تیری که به خطا پرتاب کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر چشمان من به دنبال نور خورشید باشند، چرا روز من مانند شبی تار و بدون روشنی شده است؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر فرض کنیم من گناهی مرتکب شده‌ام، باید بگویم که واقعاً این‌طور نیست. اما اگر کسی نسبت به من عفو و بخشش داشته است، آن بخشش کجا رفته است؟ به عبارتی دیگر، شاعر به نادرستی خود را متهم می‌کند و از عدم بخشش دیگران ناراحت است.

هوش مصنوعی: من به تو امید و وفاداری دارم و در نهایت همه انسان‌ها از رحمت تو بهره‌مند شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر تیر امیدم به هدف نشیند، تعجبی نخواهد بود؛ زیرا قامت من که چون کمانی کشیده است، از رنج‌های دوگانه فشرده شده است.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش مانند شکوفه‌ای است که از وجودم سر برآورده، حالا که بدنم از ضعف و ناتوانی به سمت شکوفایی و زنده‌بودن رفته است.