هوش مصنوعی: شب فرا رسید و غم من بیشتر شد. نمی‌دانم فردا حال و روزم چگونه خواهد بود و این درد و رنج چه تعداد خواهد شد.

هوش مصنوعی: چرا باید به فکر غم فردا باشم و از چیزهایی که نگرانش هستم، که اصلاً وجود ندارد؟ فقط یک شب جانم به امید باقی ماندن زندگی می‌گذرد.

هوش مصنوعی: مانند شمعی هستم که در حال سوختن و غمگینی، هر شب به خود می‌گویم که نخواهم ماند، و چون شمعی زنده، تا صبح فردا انتظار می‌کشم.

هوش مصنوعی: من همچون چنگ ناله می‌کنم و می‌بینم که جز این آواز بلند، هیچ کار دیگری از من به دیگران نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: سرطان به شکل غیرعادی و معکوس بر روی روح و احساسات من تأثیر می‌گذارد و مانند یک ستاره در دو مسیر متفاوت در حال گردش است.

هوش مصنوعی: اگر چشمانم را از نور ماه و خورشید بگیرم، مانند یک فرد نابینا به سمت راست هدایت خواهم شد.

هوش مصنوعی: در دل این کوهستان، انسان به ضعف رسیده و به تنهایی در آسمان وسیع و بی‌نهایت احساس بی‌صدایی و غربت می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر آنچه که وجود دارد بر این بدن گذاشته شود، مانند کوهساری محکم خواهد بود؛ و اگر آنچه در این دل است به دریا بیفتد، مانند جریانی پر قدرت و روان خواهد شد.

هوش مصنوعی: از تابش نور آفتاب، آب در درون صدف به مروارید تبدیل می‌شود و از رنج و سختی، گلی سرخ در دل سنگ شکل می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من وقتی که در محضر او هستم، مانند تیغی تیز و برنده می‌شوم. در هر زمانی که از درد و رنج خود ناله کنم، او بر من رحمت می‌آورد و به من توجه می‌کند.

هوش مصنوعی: چون قهری را از آتش دلم به چشمانم ریختم، در آب چشمانم غرق شدم تا زمانی که به سرم برسد.

هوش مصنوعی: سرنوشت بد به من نخواهد رسید، زیرا آنچه برایم تعیین شده، از من فاصله ندارد و در واقع، آنچه در آینده برایم رقم می‌خورد، در کنار من نشسته است.

هوش مصنوعی: هر صبح و هر شب، تقدیر و سرنوشت از جانب من به زمین پخش می‌شود.

هوش مصنوعی: از شدت ناراحتی و اندوه، دلم به سنگی سفت تبدیل شده و اشک‌های من باعث شده که آن سنگ به زیر آب برود و از آن خاک، گیاهی روییده است.

هوش مصنوعی: کتاب من همچون خاکستر است و وقتی که با انگشت خود بر آن می‌نویسم، رد و اثر آن آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که چیزی که از بین رفته و به جا مانده، دیگر امکان بازگشت به آن نیست و گاهی تلاش برای رسیدن به آن، بیهوده است. به نوعی نشان دهنده‌ی دشواری یا غیرممکن بودن بعضی از خواسته‌هاست.

هوش مصنوعی: از حرف‌های من تعجب نکن، زیرا تعجبی ندارد که من این را گفتم. به این فکر کن که چرا باید تعجب کنی.

هوش مصنوعی: عمید مطلق منصور بن سعید کسی است که اقتدار و بزرگی او باعث شده است تا چرخ زندگی به دور درگاه او بچرخد و به او احترام بگذارد.

هوش مصنوعی: جواد انسانی عادل است که قلبش پر از خوبی است و از بخل و ظلم چیزی به او نرسیده است.

هوش مصنوعی: ساقی جام شراب را به کسی می‌دهد که دستش خالی است و با نیرویی قوی و بدون خطا، از جایی او را می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر آسمان بخواهد به کرامت‌ها و فضائل تو ادعا کند، همین که دو دست تو به عنوان شاهد حاضر باشد، برای او کافی است.

هوش مصنوعی: اگر تو را می‌شناختم، می‌دانستم که دانایی و قدرت تو بی‌نظیر است و این جهل و نادانی من فقط ناشی از بی‌اطلاعی و نادانی خودم است.

هوش مصنوعی: تمام زیبایی‌ها و گل‌ها را به تو نسبت می‌دهم، مگر اینکه خودت از میان گل‌ها جلوه‌گر شوی و خود را نشان بدهی.

هوش مصنوعی: تو مثل بهاری هستی که ابرها در دستانت قرار دارند و اگر در زمانه کسی نتواند به تو شگفتی ایجاد کند، همچنان صدای بخشش و سخاوت تو به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: روزی به اصل وجود خود بازگشتم، آدمی که از جنبه‌های سختی و ناملایمات به زندگی می‌نگرد، همان‌طور که گل از خار و صدف به دنیا می‌آید، در این روزگار بهاری و در زیر نور آفتاب، به سرزندگی و روشنایی عشق پی بردم.

هوش مصنوعی: از آسمان، مهر و نوری که درخشش خود را از کوه ثابت می‌گیرد، مانند قطره اشکی است که از چشمان ابر می‌چکد و به حدی بر لبهٔ تیز تیغ نازک می‌افتد.

هوش مصنوعی: من ویژگی‌ها و صفات تو را به صداقت بیان می‌کنم و نه این که این موضوع عجیب باشد که از افرادی که عاشق و مجذوب هستند، حقیقت را بشنوند.

هوش مصنوعی: عجیب است که همه درون من پر از عشق توست، درست مانند اینکه کوه درستی صدایی قوی و رسا دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که من در پیروی از دستورات تو هستم، فضایل تو به خاطر من به زبان ثنا و تمجید درآمده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به راحتی و با شجاعت از تو صحبت کنم، زیرا از کفر و بی‌دینی می‌ترسم؛ چرا که هیچ کس مانند تو نیست.

هوش مصنوعی: چه روزی خواهد رسید که آسمان تو را به وجود آورد و من وارد شوم و تو را به استحقاق ستایش کنم.

هوش مصنوعی: مرا نگو چه تعداد از این لذت‌ها و زیبایی‌ها را خواهم دید؛ هم از نور روز و هم از تاریکی شب، همچون زیبایی‌های زمین و آسمان.

هوش مصنوعی: جهان در نوسان است، گاهی در حرکت آسیاب و گاهی در چرخش زمین؛ این دوران به گونه‌های مختلفی همچون کهربا و مینا در جریان است.

هوش مصنوعی: هر چه می‌گویم و می‌دانم، از کجا می‌توانم بگویم؟ آنچه که می‌گویم، تنها یک عادت برای شاعران است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به درستی دعا کنم، زیرا در موقعیتی قرار دارم که دیگری توانایی دعا کردن را دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر بلندی سایه زمین، به من نمی‌رسد. نه سپیدی صبح را دارم و نه سیاهی شب را.

هوش مصنوعی: چرخ زمان به آرامی می‌چرخد و من از روز و شب آگاه هستم. این چرخ، نشانه‌هایی از تابستان و زمستان به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: بنگر چگونه با نگاه خود می‌توانم خورشید را نشان دهم، زمانی که آفتاب به چشم من مانند ستاره‌ای درخشان می‌تابد.

هوش مصنوعی: اگر تنها از تو یاری و آرامش می‌طلبیدم، دو دست را به گردن جوزا می‌زدم.

هوش مصنوعی: همیشه باید نیرویی وجود داشته باشد تا مرکز عالم و آسمان‌ها به طور مداوم در حالت تعادل باقی بمانند.

هوش مصنوعی: هرچند که در زندگی تو، شتاب و آرامش وجود دارد، اما طبیعت و خصلت تو همچون آتش، همیشه درخشان و پرنور است.