هوش مصنوعی: دیشب تا سپیده‌دم، همه شب را در حال بیان و عرضه‌ی افکار و سخنانم گذراندم.

هوش مصنوعی: من بیشتر از آن سپاه کسانی را دیدم که از نظر هنری خالی و بی‌پوشش بودند.

هوش مصنوعی: بسیاری از فرمانروایان در عرصه سخن وجود دارند که بدون بررسی دقیق، به یک نفر بسنده کرده‌اند.

هوش مصنوعی: از این به بعد، هر کسی را به اندازه و شایستگی‌اش مورد توجه قرار می‌دهم، اگر خداوند بخواهد.

هوش مصنوعی: مثل شمعی که در خاموشی به تدریج ذوب می‌شود، من نیز در زیر فشار و سختی به آرامی فرو می‌روم و رنگ باختم. این حالتی است که من در مقابل چیزی ناامیدکننده، مانند شمعی ذوب شده در ظرف سفیدی احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر شب، از این دو چشم تاریک که شبیه آسمان پرستاره است، دامن من پر از ستاره شده است.

هوش مصنوعی: در شگفتی‌ام که دختران نعش‌ساز جمع شده‌اند، همچون ستارگان در آسمان.

هوش مصنوعی: نفس من مانند باد در آتش و چشم من مانند ابر در هوای سرد بهمن است.

هوش مصنوعی: من مانند نرگس و گل هستم که فقط در برابر باد و آب، یعنی در مقابل عناصر طبیعت، خود را نشان می‌دهم و جز به آن‌ها لب به سخن نمی‌گشایم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم با دنیای زمانه خودم صحبت کنم، چون کلماتم مانند دانه‌ای بر روی سنگ سخت می‌افتند و تاثیری ندارند.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که سخنان بی‌محتوا باعث شود نتوانم به درستی صحبت کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر فشارهایی که در این حبس فکری وجود دارد، خطوط خیال و تصور دچار ابهام و گیجی شده‌اند.

هوش مصنوعی: دل مانند چشمه‌ای زلال و سوزان شده است، به گونه‌ای که افکارش به زیبایی و روشنی سنگ مرمر می‌باشد.

هوش مصنوعی: اگر رنج و زحمت من ناشی از دانشم باشد، نباید این موضوع چیز عجیبی باشد.

هوش مصنوعی: بخت من به خاطر فراوانی در هر زمینه، کوچک و بی‌ارزش شده است.

هوش مصنوعی: آتش از آهن به وجود می‌آید، همان‌طور که وقتی آهن گداخته می‌شود، به حالت مایع در می‌آید.

هوش مصنوعی: من به هیچ وجه دلیلی ندارم که درون خودم دشمنی را پرورش دهم.

هوش مصنوعی: اگر چراغ از اندازه‌اش فراتر برود، روغن آن را خاموش می‌کند.

هوش مصنوعی: هرگز تسلیم دشمن نخواهم شد، حتی اگر او در اوج آسمان نشسته باشد.

هوش مصنوعی: گنجشک بار دیگر تحت فرمان شیر قرار می‌گیرد و روباه گردن خود را در معرض خطر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: زمان به راستایی می‌رسد و دنیای ناپایدار به آرامش و نظم خواهد رسید.

هوش مصنوعی: من در دو وضعیت دشوار قرار دارم؛ در حالیکه مشغول به کار هستم، فرماندهی و رهبری نیز بر عهده من است.

هوش مصنوعی: اگر خونم به جوش آید، با تیزکردن تیغ با او برمی‌خیزم، اما اگر او از جوشن به دراید، من هم به سراغ زره می‌روم.

هوش مصنوعی: از آن بدن من بود که به افتخار می‌بالید، و از آن دل من بود که همیشه در غم و اندوه به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: انسان به طور طبیعی از سختی‌ها و مشکلات زندگی احساس کسالت و اندوه می‌کند، زیرا این دشواری‌ها در طول عمر به سراغ او می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر خداوند زمین بخواهد، شاه محمود شهریار از من خواهد بود.

هوش مصنوعی: پادشاهی که شایسته است باید همواره در اوج و با شکوه باشد، همچون ماه و خورشید که در آسمان درخشانند و به زندگی نور می‌بخشند.

هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و به خاطر generosity و بخشندگی او، برای نیکوکاران بهشتی از گل‌ها و زیبایی‌ها به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: شایسته است که در مهمانی او، از حاتم طائی یاد کنیم و برای جنگ او، به بهمن اشاره کنیم.

هوش مصنوعی: زمانی که مانند شیران جنگجو، آتش نبرد را در میدان جنگ شعله‌ور کنند، روزی پرتلاطم را رقم می‌زنند.

هوش مصنوعی: ای کسی که در زمان خونسردی، صد شخصیت حکیم و خردمند را در خود داری و در زمان جنگ، به اندازه صد بیژن شجاع و دلاور می‌شوی.

هوش مصنوعی: زیر سایه تو عقل و خرد من از ویژگی‌های حقیرانه‌ای رنج می‌برد و هدف نهایی من تنها گمان‌ورزی است.

هوش مصنوعی: دشمنم از نظر باطنی به اندازه‌ی ظاهری‌اش زشت است، اما باطن من به اندازه‌ی ظاهرم زیبا و نیکوست.

هوش مصنوعی: هر دو نوع خوشبو، یعنی عود و چندل، بر روی زمین وجود دارند و هردو به یک مکان تعلق دارند.

هوش مصنوعی: زمانی که هر دو به آتش برسند، فعل عود مانند چوبی نیست که بسوزد و از بین برود.

هوش مصنوعی: مانند سرو در هر زمینه‌ای راست و استوار هستم، اما مانند سرو در باغ چمن نمی‌توانم در آنجا پایدار بمانم.

هوش مصنوعی: آتش شغل من هنوز به من آسیب نرسانده، ولی بخار و دود رنج من از روزنه‌ای بیرون آمده است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که محبت و رضایت تو همچون باران بر من بریزد و مرا همچون گیاه خوشبو سرزندگی و تازگی عطا کند.

هوش مصنوعی: به خداوندی که خلقتش به قدری زیباست که در دل آهوها درختان و گل‌های خوشبو می‌روید.

هوش مصنوعی: اگر من به مانند یک صدف در دنیای علم و دانش بمانم و از آن بهره ببرم، مانند قدیمی‌ترین و باارزش‌ترین چیزها در باغ عدن می‌شوم.

هوش مصنوعی: در دل مروارید رازی نهفته است و من نیز در سراسر این دنیا فقط در دنیای ستایش تو زندگی می‌کنم و به جز این، هیچ چیز دیگری نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: من از هیچ‌کس جز تو انتظار کمک و ستایش ندارم و به چیزی از دیگران امید ندارم.

هوش مصنوعی: به خاطر از دست دادن محافظان و عاقلانی که در کنارم بودند، به شدت دلم گرفته و نگران وضعیت خودم هستم؛ مانند کسی که جیب و پیراهنش پاره شده و در معرض خطر قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به معصیت راضی باشد، من او را به خود نزدیک نخواهم کرد، زیرا او مانند گل سمن است که در میان خوبی‌ها به راحتی از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: ای تو همانند کعبه‌ای که وحوش را در پناه خود می‌گیرد، همه‌جا را امن و بی‌خطر کرده‌ای و برای مردم، قصر و سرای تو مکان امنی شده است.

هوش مصنوعی: بنده‌ای که به سوی کعبه نیت کرده، از رسیدن به خواسته‌اش مأیوس نشو.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه انسان بخواهد از خداوند طلب بخشش کند، باید آمادگی پذیرفته شدن را داشته باشد و به این معنی است که باید مرگ و پایان مسیر زندگی خود را در نظر بگیرد.

هوش مصنوعی: کسی که به رضایت خداوند روی آورد، قلبش از چنگال شیطان آزاد می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که آتش پرستش در سرزمین مجوس می‌درخشد، و مردم در سرزمین هندوستان به پرستش بت‌ها مشغولند.

هوش مصنوعی: دولت و خوشی‌های تو باید همچون خورشید در آسمان تابان باشد و زندگی‌ات پر از زیبایی، همچون باغی مملو از گل‌های خوشبو.