هوش مصنوعی: من خوب می‌دانم که ویژگی‌های دنیا چقدر خوب هستند، اما از ترس مشکلات، نمی‌دانم چگونه باید عمل کنم.

هوش مصنوعی: من نه همه چیزهایی را که می‌دانم بیان می‌کنم و نه آنچه را که می‌گویم به خوبی می‌دانم.

هوش مصنوعی: من از سرنوشت به تنگ آمده‌ام و از مشکلات دلbrokenم.

هوش مصنوعی: چرا به خاطر کم‌ارزشی‌ام از زمین پایین آمده‌ام، در حالی که می‌توانم با بلندی خود به آسمان‌ها برسم؟

هوش مصنوعی: من در جایی ایستاده‌ام و هر جا که بروم، گویی از دل خردمندان بر من حکمی صادر شده است.

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم زمانه و مشکلات زندگی درس می‌گیرم و احساس می‌کنم که در حال مبارزه با چالش‌های بزرگ و پیچیده‌ای هستم.

هوش مصنوعی: همیشه به خاطر سردی نفس و آتش درونم، مثل کوهی داغ دهانم به شدت باز بود.

هوش مصنوعی: در اثر اندوه و غم، تمام وجودم و احساساتم به شدت آسیب دیده و به نوعی در حال نابود شدن است. درد و رنجی که در دل دارم، به عمق وجودم نفوذ کرده و تمامی نیروی من را گرفته است.

هوش مصنوعی: تعجبی نیست که من مانند فاخته نالانم، چون در این مکان تنگ و محدود زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: چون به خاطر غم و ناراحتی‌ام به شدت اشک می‌ریزم، به طور مداوم این شعر را در ذهنم تکرار می‌کنم.

هوش مصنوعی: پیراهنم به مانند تیری است که از خون چشمانم soaked شده و من همانند کمان آماده‌ی پرتاب هستم.

هوش مصنوعی: من مانند پرنیان بافته شده‌ام، اما ایراکم، به حالتی می‌نگرم که از نقوش بر روی پرنیان هم بیچاره‌تر است.

هوش مصنوعی: من همواره به گنجینه‌های درونی خود معتقدم و از آن‌ها کم نمی‌شود، چون که من دریا و سنگ معدن گنج‌های درونی‌ام هستم.

هوش مصنوعی: چرا هر روز داستانی جدید از من ساخته می‌شود؟

هوش مصنوعی: زمانی که سرنوشتم نمی‌خواهد از غم این دنیا رهایی یابم، بهای سنگینی بر دوش من گذاشته می‌شود.

هوش مصنوعی: از این پس، قدرتی از من گرفته‌ای که وقتی در دل و جانم به جوانی اشاره می‌کنم.

هوش مصنوعی: امروز هوای دلی را دارم که مانند گذشته، به سمت پیری می‌رود و احساس می‌کنم که در میان جمعیتی از عمرم عبور می‌کنم.

هوش مصنوعی: من امروز برای رسیدن به مقام و منفعت از عمر خود بهره بردم، ولی در واقع از عمرم در حال زیان کردن هستم.

هوش مصنوعی: نگران نیستم از درد و رنجی که به جانم افتاده، چرا که این زندگی برای من بی‌فایده و بی‌حساب است.

هوش مصنوعی: ای برادر! تو که جانم هستی، عهد و پیمانی که بین ما بود را به فراموشی سپردی و دیگر مانند دوستانم به من وفادار نیستی.

هوش مصنوعی: در دوستی من شگفتی وجود دارد، آیا من هم در گردش روزگار شگفت زده خواهم ماند؟

هوش مصنوعی: می‌دانی چگونه به چیزهای نادرست وابسته می‌شوم؟ حالا بدان که چقدر نسبت به حق و حقیقت مهربان و دلسوز هستم.

هوش مصنوعی: تو گفتی که من همان کسی هستم که قبلاً دیده‌ام و هیچ چیزی از ارزش و بهره‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: من به پایداری و وفای خود آگاه هستم، اگر در چهره و قامت من چیز دیگری دیدی، بدان که غیر از این نیستم.

هوش مصنوعی: من به قدری ضعیف و ناتوان هستم که انگار مانند یک شاخه نازک و شکننده از نی هستم.

هوش مصنوعی: در حالتی از ناتوانی و بی‌پناهی قرار دارم، به طوری که همچون روحی بی‌بدن، احساس بی‌هویتی می‌کنم.

هوش مصنوعی: همه در خاک خوابیده‌اند و چه ضعفی که اثرش بر من نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: تمام این سختی‌ها و مشکلاتی که توصیف کردم، با این حال همچنان احساس ناتوانی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که به خاطر مشکلات و رنج‌هایم دلسرد و ناراحت هستم، اما هنوز هم در دل خود امیدی تازه و شور زندگی دارم.

هوش مصنوعی: باور کن که نه در سختی هستم و نه ناراحت، بلکه بسیار خوشحالم و حال خوبی دارم.

هوش مصنوعی: من با بزرگ‌منشان و آزادگان هم‌صحبت می‌شوم و سخنانم را با عظمت و مقام آنان در میان می‌گذارم.

هوش مصنوعی: در میان چالش‌های زندگی، من به خوبی می‌دانم که با هر چیزی که بر سرم بیفتد، می‌توانم آن را مدیریت کنم.

هوش مصنوعی: خرد و دانش در دل من باقی مانده و هنر سرکش و آزاد از کنترل من می‌باشد.

هوش مصنوعی: من مانند شمشیری تیز و خطرناک هستم و در عین حال، مثل دودی هستم که همه چیز را از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: زمانی که مرا آزار می‌دهد، باید شمشیر را کشیده و پاسخ دهم و در کنار آن، زبانم را نیز به کار بگیرم.

هوش مصنوعی: هنرهای من در جهان مشخص و شناخته شده است، حتی اگر من از نظر مردم پنهان باشم.

هوش مصنوعی: اگرچه امروز در این شرایط سخت و امتحان‌زا به سر می‌برم، اما باز هم درک می‌کنم که ماندن در این وضعیت نتیجه‌ای از زندگی است.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، از ستم روزگار نمی‌ترسم چون تحت حمایت عدالت پادشاه هستم.

هوش مصنوعی: در شرایطی که من در حبس هستم، نمی‌توانم پیشرفت کنم و زبانم نیز درگیر است.

هوش مصنوعی: اگر خدا بخواهد که روزی از بخت به من برسد، من چه بی‌انصافی‌هایی از دیگران بزنم؟

هوش مصنوعی: اگر در زمان خوشبختی و prosperity زندگی می‌کنم، از آن بهره می‌برم؛ اما اگر مرگ به سراغم نیاید، روح من همچنان زنده و فعال خواهد بود.

هوش مصنوعی: من با نوشتن بر روی نقره، گوهرها را بر زمین می‌ریزم و از سنگ و فولاد، خون می‌زنم.

هوش مصنوعی: فردا به حقیقت بهاری می‌شوم، حتی اگر امروز در ظاهر به شکل پاییزی به نظر برسم.

هوش مصنوعی: این بار که به لاهور برسم، اگر از راه قِلَت به راحتی بگذرم...

هوش مصنوعی: من غم تو را در نظر دارم، هرچند خودم در دریای بی‌پایان غم فرورفته‌ام.

هوش مصنوعی: امیدوارم زمانی که تو را ملاقات می‌کنم، با دیدن چهره‌ات، جواهرات گرانبهایی را بر روی تو بریزم.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که این آزارها به نحوی عوض شود و اگر روزی رنج و سختی‌ها کم شوند، ممکن است قدرت و توان من نیز کاهش یابد.

هوش مصنوعی: تو همانند مشک که بویی دلنشین دارد، عطر خود را بر کافور می‌پاشی و من مانند عاجی هستم که بر شمشادی زیبا نقش بسته‌ام.

هوش مصنوعی: من می‌دانم که به سخن من ارزش قائل هستی و به همین خاطر کلمات من برایت عزیز است.

هوش مصنوعی: می‌دانی چه قدر سختی می‌کشم تا بتوانم شعری یا نوشته‌ای برای تو بفرستم؟