هوش مصنوعی: ای کسی که وقتی از مقام تو ستایش می‌کنم، جهان را با نور دل خود روشن می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر بار که می‌گویم می‌خواهم تو را ستایش کنم، شعرم به مانند باد، نرم و روان می‌شود و مانند آب، زلال و پاک.

هوش مصنوعی: در دلم هر چه احساس کنم، آن را گرانبهاتر و با ارزش می‌سازم، همان‌طور که کوه‌ها هر صدایی را که می‌شنوند، بلند و واضح به گوش می‌رسانند.

هوش مصنوعی: یک بار در سال مانند گیاهان و خارها که از باغ برمی‌خیزند، می‌خواهم به تو گل و لاله تقدیم کنم.

هوش مصنوعی: من در نزدیکی تو به اندازه‌ی خار و گیاه ارزش ندارم، زیرا اگر در حضور تو مانند خار و گیاه بشوم، همچنان کمتر از آن هستم.

هوش مصنوعی: نه، راست نمی‌گوید که دل از من برمی‌گیرد. چگونه می‌توانم از خدمات تو جدا شوم؟

هوش مصنوعی: هر کاری که در حق او کوتاهی کرده‌ام، همان‌طور که نماز واجب را قضا می‌کنم، باید به جا بیاورم.

هوش مصنوعی: در محیطی که حضور دارم، عجیب نیست اگر گاهی اوقات سلاح من بی‌تاثیر باشد. همچنین جای تعجب نیست اگر گاهی اشتباهاتی از من سر بزند.

هوش مصنوعی: من از خدا و پیامبرش بیزارم، اگر بخواهم غیر از عشق تو را در دل جای دهم.

هوش مصنوعی: من از مردم دور هستم و هیچ زمان نمی‌توانم دل خود را به جز با رضایت تو به کسی نزدیک کنم.

هوش مصنوعی: هرگز از ستایش و خدمت تو دور نخواهم شد، حتی اگر مجبور شوم به خاطر ستایش پادشاهان از دیگران دوری کنم.

هوش مصنوعی: هر زمانی که به تو نزدیک می‌شوم و به خدمت‌گذاری‌ات مشغول می‌شوم، مانند خورشید بر روی چهره‌ام می‌تابد و تمام وجودم را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: از خواندن مدح تو، چشمانم روشن و شاداب می‌شود، مثل اینکه در دوات رنگی مخصوصی می‌ریزم.

هوش مصنوعی: همواره دربارهٔ تو سخن می‌گویم و مانند روز و شب، نامت را با صدای بلند به آسمان اعلام می‌کنم، همانطور که خورشید و ماه را به گرداگرد آسمان می‌سپارم.

هوش مصنوعی: اگر دیگران با طلا و نقره به خدمت تو بیایند، من از خاک خودم می‌توانم برای سعادت تو چیز ارزشمندی بسازم.

هوش مصنوعی: به من خوشبختی می‌آید که وقتی به پیش تو می‌روم، دیگران برای من ستایش کنند همان‌طور که من تو را ستایش می‌کنم.

هوش مصنوعی: زمان دعا فرا رسیده و در پایان شعر، تو از خداوند آنچه را که برایت لازم است، دریافت کرده‌ای؛ پس دیگر چه نیازی به دعا کردن وجود دارد؟