هوش مصنوعی: من که مسعود سعد سلمان هستم، در دستان generosity و مهربانی تو، مانند گروگان هستم.

هوش مصنوعی: من به تازگی کسی را به مهمانی دعوت کرده‌ام و با محبت و گشاده‌دستی با او صحبت می‌کنم. مهمان من برایم بسیار عزیز و محترم است.

هوش مصنوعی: در هر زمانی، به خاطر شکرگزاری تو، هزاران نغمه و آهنگ در دستانم وجود دارد.

هوش مصنوعی: از تعریف و تمجید تو روحم به اوج می‌رسد و به خاطر محبت تو جانم شاداب می‌شود.

هوش مصنوعی: خداوند می‌داند که از سوی تو، آن کس که گفته نمی‌تواند، در واقع به طور مختصر در دلش چه می‌گذرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی با پول بنده‌ای را بخرد، بدان که من نیز نسبت به تو همان گونه هستم.

هوش مصنوعی: اگر نگویم این را از روی یقین، بدان که من به حقیقت ایمان ندارم و اعتقادم به خداوند درست نیست.

هوش مصنوعی: اگر از خدمت تو دور شوم، به روزگار گردن مار دچار می‌شوم و تنها گرفتار دست خودم می‌شوم.

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفته‌ام که خواسته‌هایم را به شما برسانم، تا از لطف خداوند بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: هر جا که بروم، برای دیگران دعا می‌کنم و در هر جمعی که حضور دارم، از خوبی‌ها و ویژگی‌های نیکو سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: من رازها و ویژگی‌های نیکوی تو را در دل دارم و می‌توانم همه را برای مردم فاش کنم.

هوش مصنوعی: هر زمان که بتوانم، از زیبایی‌های دلنشین خودم بر سر عروس ستایش و مدح تو می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه از ارزش و زیبایی خود کم نمی‌شوم، چرا که از دریای هنر و از عمق گوهر وجودم بهره‌مندم.

هوش مصنوعی: در سخنوری و ادبیات بسیار مهارت دارم و می‌توانم در این زمینه به طور گسترده فعالیت کنم.

هوش مصنوعی: من در زمان حضورم مانند آفتاب درخشان و پرنور هستم و زمانی که غایب می‌شوم، چون ابری هستم که باران تند می‌بارد.

هوش مصنوعی: هرچند زمان و سرنوشت بر من سختی‌ها و مشکلاتی را تحمیل کرد، اما این شرایط نتوانست چیزی از ارزش و ماهیت من کم کند.

هوش مصنوعی: اما اکنون به خاطر تهیه‌ی سفر، به شدت بی‌حالم و بسیار نگرانم.

هوش مصنوعی: اگر دعا و خواهش من به گوشش برسد، می‌دانم که هدیه‌ای شایسته و نیکو خواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر غفلت از سوی آقایی که مورد نظر است به این روزهای تاریک من برسد، درمانی برای من نخواهد بود.

هوش مصنوعی: از شدت نگرانی و فکر درباره دل بزرگ و مهربانت، بسیار ضعیف و ناتوان شده‌ام و به کمک تو نیاز دارم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که زندگی‌اش مانند بادی است که به سادگی و آرامی می‌گذرد، و او احساس می‌کند که از عمر و زندگی دیگری بهره‌مند شده و در واقع آرامش و راحتی را از آن زندگی گرفته است.