هوش مصنوعی: عجب اینکه من چگونه می‌توانم سخنانم را بی‌پروایی بر زمین پخش کنم.

هوش مصنوعی: او به رشد و نمو ادامه می‌دهد و branch می‌زند، ولی من از او هیچ دانه‌ای نمی‌چینم.

هوش مصنوعی: من از پایان کلامم می‌ترسم، چرا که احساس می‌کنم سخن من به شدت نزدیک به آن لحظه است.

هوش مصنوعی: عزم و اراده‌ام مانند خورشید است، هرچند که در واقعیت به‌اندازه یک سایه‌ی کوچک هستم.

هوش مصنوعی: پوست من پس از کشیدن بار بسیار، به حالتی سخت و چروک درآمده است، حالا چگونه می‌توانم لباس بپوشم؟

هوش مصنوعی: زندگی من را در آتش صبر قرار داده، نمی‌دانم تا چه زمانی باید تحمل کنم.

هوش مصنوعی: در هر زمانی با کمک صبر، آرزوهایم را به شکلی شکستنی رقم می‌زنم.

هوش مصنوعی: گاهی در جمعی قرار می‌گیرم که به قدری غرق در آن فضا می‌شوم که از خودم و هویتم کاملاً فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاه پیش می‌آید که از خودم فاصله می‌گیرم و در جمع دیگران، احساس تردید و ناآرامی می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل من مانند یک آتشکده شده است و از ترس اینکه کلامی بگویم، سکوت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از شدت احساسات درونم، مانند اژدهایی که در دلش آتش دارد، دهانم به آتش می‌افتد.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم سرم را به خاطر خسیسان پایین بیاورم، چون من از افتخار و بزرگی برخوردارم و مانند سرو بر چمن ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: من هیچگاه از کسی طلب کمک و منت نخواهم کرد، زیرا من بنده خدا هستم که دارای تمامی نعمت‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر بخواهد چشمانم روشنی خورشید را ببیند، آن را از ریشه و اساس جدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای کسی که نسبت به من و روزگارم بدخواهی، خوشحالی خود را به امتحان و آزمایش من نسبت بده.

هوش مصنوعی: اگرچه تو ثروتمند و بی‌نیازی، اما من هم باوجود اینکه فقیر هستم، نمی‌توانم خودم را به تو شبیه کنم.