هوش مصنوعی: در زمان طاهر، جهان به شکوفایی و کمال رسید. عدالت در نظام برقرار شد و حوزه‌های ملک و حکومت نیز به کمال بیشتری دست یافتند.

هوش مصنوعی: رود به دستور او در آسمان در حرکت است و به فرمان او در هوا به سمت‌های مختلف می‌وزد.

هوش مصنوعی: چون خورشید حکومت از او کم شده، مانند دورانی که بزرگیش به خاطر مقام و ارزش او زائل شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر پسرش، گیاهان از خاک طلا می‌روید و به خاطر سخاوتش، از سنگ، نقره‌ی حلال به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: شادابی و سرزندگی من تنها از مهمانی اوست و امید به زندگی روح من جز از بخشش او حاصل نمی‌شود.

هوش مصنوعی: خودنمایی و جلال و شکوه او، بر دشمنان تأثیر می‌گذارد و مایه ترس آن‌ها می‌شود. از سوی دیگر، موفقیت و ثروت او برای دوستان و یارانش، فرصت‌ها و امکانات جدیدی را فراهم می‌کند.

هوش مصنوعی: در روزی که به کسی کمک می‌کند و اموالش را می‌بخشد، در پاسخ به این کار نیک، دولت و سعادت به او روی می‌آورد و به او فرصت‌های بیشتری می‌دهد.

هوش مصنوعی: به روزی که بخشش کرد، پاسخ هر کسی که او را ستایش کرد، چیزی جز نعمت و مادیات نیست.

هوش مصنوعی: ای کاش بزرگی تو همچون آسمان درخشان باشد، و ای کاش بخشندگی تو در این دنیا بی‌نظیر و منحصر به فرد باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه نظر تو بی‌تردید مانند نیکویی کیوان (زحل) است، ولی به نام خداوند، سرنوشت در ملک مشتری (سیاره مشتری) رقم خورده است.

هوش مصنوعی: تو شخصی هستی با ویژگی‌های نیکو و بزرگی که در این زمان هیچ‌کس نمی‌تواند مانند تو را ببیند.

هوش مصنوعی: به خاطر عظمت و شکوه تو، جهان به گونه‌ای تغییر کرده است که نه تنها برگ‌ها دیگر زرد نمی‌شوند، بلکه هیچ صدای ناله‌ای هم به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: دشمن هرچقدر هم به خاطر غم و غصه ضعیف و خمیده به نظر برسد، باز هم نمی‌تواند از زخم‌هایی که به تو وارد کرده چشم‌پوشی کند و اثرات آن را فراموش کند.

هوش مصنوعی: سقوط و نابودی دشمنان دین به دلیل اوج و عظمت حکومت توست. پس هرگز اجازه نده که عظمت پادشاهی تو از بین برود.

هوش مصنوعی: ای کاش هزاران رحمت بر سال و ماه و روز تو نازل شود، زیرا امروز روز خوشبختی توست، ماهی که در زندگی‌ات به یاد خواهد ماند و سالی که در آغوش توست.

هوش مصنوعی: خدایا به من نظر کن و احوال مرا ببین که چگونه از دنیای گوناگون در حال تغییر هستم.

هوش مصنوعی: دولت و خوشبختی به من نیامد و من را وداع کرد. پیش از آن که به وصال و دیدار برسیم، جدایی را تجربه کردم.

هوش مصنوعی: وقتی که به باد دمی را نرسانم و هوایی سرد برود، دلم به تنگ آمده و جسمم در تنگنا قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: در این حصار و در این قید و بند، حتی نمی‌توانم به دوستان نزدیک شوم، چون چیزی به نام خیال یا تصور دوستی وجود دارد.

هوش مصنوعی: از رنج و اندوهی که مثل برگ لرزان است، آسیب می‌بیند و دردی که مانند مار در پیچ و تاب است، او را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: گاهی از شدت درد و رنج خسته می‌شوم و گاهی نیز مانند شیر زخمی به طرز وحشیانه‌ای در برابر بلاها می‌ایستم. همچنان که مرغی که پایش بسته شده، نمی‌تواند پرواز کند و در فشار است.

هوش مصنوعی: دل من از سختی و غم به شدت آکنده شده و به همین دلیل تمام شب‌ها از درد و ناراحتی کودکان و بیچارگان اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: زندگی برای مردم چقدر سخت و ناگوار است که هر لحظه از زمان، بار سنگینی به دوش آنها می‌گذارد و به اندازه‌ای که در یک روز با مشکلات و مصائب روبه‌رو هستند، وزن می‌شود.

هوش مصنوعی: بدن من هنوز به پیری نرسیده است، اما چهره‌ام مانند چهرهٔ مردی مسن و خسته شده است.

هوش مصنوعی: بدان که بنده‌ی تو در حبس و بند گرفتار شده و مانند پرنده‌ای شده که دیگر پر ندارد و همچون شیری است که چنگال‌هایش را از دست داده است.

هوش مصنوعی: پیش از آنکه از درد تو رنج ببرم، در حالتی نشسته بودم که با مرگ در نبرد و کشمکش بودم.

هوش مصنوعی: بعد از آنکه در زندان بودم و تنها یک شال و یک فرش ساده داشتم، ناگهان به ثروت و امکانات بیشتری دست پیدا کردم.

هوش مصنوعی: نگاه کن به حال کسی که در زندان است و لباس و فرش او از چیزهای خیلی ساده و بی‌ارزش باشد.

هوش مصنوعی: یک پسری که کارش حمل و نقل است، هر شب به خاطر ترس از سرما، همه چیزهایی را که دارد درون کیسه قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: من و غلام و کنیزک به زندگی ساده و بی‌چشم‌داشت قناعت کرده‌ایم، به طوری که هر سه روز یک من کالا به دست می‌آوریم.

هوش مصنوعی: چون من هیچ وقت زیبایی و گرانبهایی را ندیدم، به خاطر احتیاج و نیاز، به چیزهای ساده‌تری مثل سفال راضی شدم.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که من صحبت نکردم چون آن سفال نرم نبود. سفالی که خود وجود نداشته باشد، چگونه می‌تواند چیزی را به مقدار خودش به من بدهد؟ پیام این جمله این است که وقتی ارزشی وجود ندارد یا اوضاع مناسب نیست، نمی‌توان انتظار داشت که کسی یا چیزی کمکی کند یا حرفی بزند.

هوش مصنوعی: خداوندا، تو تمام امکانات و شرایط خوب را برای من فراهم کردی و به خاطر لطف تو، روزهای من خوب و خوش‌یمن شده است.

هوش مصنوعی: چون تازه عروس‌ها برایم جهیزیه آوردی، که مانند آن‌ها پایم از قید و بند رها شده است.

هوش مصنوعی: به ستایش من گوش بده و از نقص‌هایم نگو. سخن حاسدان فریبنده و دشمنان حقه‌باز را نیز نشنو.

هوش مصنوعی: خدای بزرگ و بی‌نظیر می‌داند که هر چه دشمن به زبان آورد، تنها دروغ و بی‌اساس است.

هوش مصنوعی: از درد و غم هیچ ترسی ندارم، ولی ترس من از این است که عوام مرا سرزنش کنند.

هوش مصنوعی: من باید در جاده‌ی عظمت تو پیش بروم، زیرا شکوه و بزرگیت برای من ضروری است. همچنین، بر من واجب است که از کرم و بخشش تو بهره‌مند شوم تا زندگی‌ام تأمین شود.

هوش مصنوعی: از کسی گله‌ای ندارم، بلکه ناله‌ام از خود هنر است؛ زیرا جز هنر چیزی بر جسم من سنگینی نمی‌کند و این تاثیر منفی دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن وضعیتی است که شخصی در دل طبیعت و در کنار آب زلال قرار دارد. او به این حالتی اشاره می‌کند که گویی در این فضا احساس راحتی و آرامش دارد، اما در عین حال سوالی در ذهنش وجود دارد که چه چیزی باعث شده که او در این حالت، احساس تنگی یا محدودیت کند. به نوعی، این تصویرسازی نشان‌دهنده تضاد بین آرامش بیرونی و درگیری‌های درونی است.

هوش مصنوعی: وقتی که به شکار رفتم و ناگهان دشمنی را دیدم که به من حمله کرد، دچار وحشت و سردرگمی شدم.

هوش مصنوعی: اگر او را از این پس گور دانم، شاید دیگر از این سخن هیچ غمی نداشته باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که شمشیر تیز و سیاه شد، دل من در قید خاطرات سپید و خوشحال می‌شود و با یک داستان و رویداد به نشاط و شادابی می‌رسد.

هوش مصنوعی: درخت من که سایه‌اش بر دنیا پخش شده بود، نتوانست آب و nourishment دریافت کند و در نتیجه به شدت خشکیده و ناامید شده است.

هوش مصنوعی: اگر حالا می‌خواهی از من ستایش کنی، از خودت بزن و به یاد من باش، ای دوست، مانند کسی که به درختی تازه می‌رسد.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو کسی هستم که در زبان فارسی و عربی در نظم و نثر هیچ‌کس به پایم نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر زبانم به هر نحوی سخن بگوید، کلام حکمت ضعیف می‌شود و زبان دانش خاموش می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای خدا، تو شاهد و گواه هستی که هر امیدی که دارم به لطف و کرامت تو بستگی دارد، و این امید پس از نعمت‌های بزرگت است.

هوش مصنوعی: ای چرخی که مسعود سعد به تو گفته، ریش مرا مکن، چون که از درد و ناله‌ای که دارم، بیشتر ناله نکن.

هوش مصنوعی: به دنبال مبارزه و جنگ نباش، زیرا قدرت تو در آن به پایان می‌رسد. دوست من، این کار به تو فرصتی نخواهد داد.

هوش مصنوعی: با طبیعت خوش و بخشنده خود، در خوشی و شادابی بنشین و به راحتی و خوبی رفتار کن.

هوش مصنوعی: وقتی چمن سبز می‌شود، همچون رنگ قرمز لعل، از بتی نوشیدنی گرفته می‌شود که بر روی سفیدی‌اش، لکه‌ی سیاه خالی وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر زمان که به علم و آگاهی صحیح دست یابیم، در مورد پاداش و مجازات از مسیر کاری که حلال یا حرام است، بینش روشنی خواهیم داشت.

هوش مصنوعی: به جشن و مهمانی‌ات مدح و ستایش می‌طلبم و از تو می‌خواهم که با مهربانی و کینه‌توزی، نصیحت‌کننده و حسود به مال و ثروت باشی.

هوش مصنوعی: مانند خورشید درخشان و همچون چرخی که همیشه در حال چرخش است، همانند ابری که باران می‌بارد و مانند سروهایی که با سرسبزی خود بالا ایستاده‌اند.

هوش مصنوعی: با چشم‌های باز به دیدن ساقی و معشوق نشستم و گوشم را به آواز نوازنده و قوال سپردم.

هوش مصنوعی: همواره برای تو آرزوی دوام و بقا دارم که در نهایت زیبایی و بزرگواری باشی و از دید زوال و نابودی دور بمانی.