هوش مصنوعی: وقتی در زندگی‌ام دشواری‌ها و مصیبت‌ها به من حمله می‌کنند، احساس می‌کنم که مانند گوگردی در آتش فرو می‌روم و در نهایت به خاطر این مشکلات به زمین می‌افتم، مثل زردی که در خاک دچار تغییر رنگ می‌شود.

هوش مصنوعی: هر لحظه، اژدهای آسمان دور از من مرا می‌کشد، مانند نهنگی که به عمق دریا می‌رود.

هوش مصنوعی: پرچم خود را دوباره بر آن کوه بلند برافراشتم که دستانم را از درد و زحمت آزاد کرد.

هوش مصنوعی: مقدس سرنوشت، چرا هر سال با من در حال جنگی؟

هوش مصنوعی: خداوند تواَست و من به خاطر وجود تو، این‌گونه با مشکل و ناتوانی زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: چرا برای تنم این اندازه تأخیر ایجاد کردی، در حالی که از بین این ستاره‌ها، برخی سریع‌تر از بقیه هستند؟

هوش مصنوعی: در تاریکی خانه‌ام، بینایی‌ام را از دست دادم و به خاطر شرایط نامناسبی که دارم، احساس خفگی و تنگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرگز نتوانستم در این دنیا با تمام تلاش‌ها و تدبیرها و فریب‌ها و ظاهر سازی‌ها جا بگیرم.

هوش مصنوعی: اگر بدنت این‌قدر ضعیف و نزار نیست، پس دلت هم نباید این‌قدر تنگ و ناراحت باشد.

هوش مصنوعی: ای چرخ فلک، چه کرده‌ام که تو به خاطر من اینقدر سختی و کین را به جان می‌خری؟

هوش مصنوعی: من مانند آهوان نبوده‌ام که تو مرا در کنار پلنگ خوابانده‌ای.

هوش مصنوعی: تا کی باید به گذشته نگاه کنم و به رنگ‌ها و تغییرات مختلف در زندگی‌ام بیندیشم؟

هوش مصنوعی: از عمر من چه لذتی می‌بردی، وقتی که غذای من زهر است و نوشیدنی‌ام تلخی؟

هوش مصنوعی: در طول روز و شب، من دو نوع صدا را تجربه می‌کنم؛ صدای زاغ و صدای کلنگ.

هوش مصنوعی: چقدر شادی و لذت از دل برمی‌خیزد وقتی که کسی به این شکل نواختن نای و چنگ را انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: من نگرانم که با اشک‌هایم، چهره‌ام در آینه‌ی دلم زنگار بگیرد.

هوش مصنوعی: چرا باید به این محیط منفی نگاه کنم، وقتی که دانش و تربیت در من بیشتر شده است؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شاه و حکومتش در حال کنترل و نفوذ بر زندگی من هستند، اما به‌جای این که این وضعیت برایم ننگین باشد، باعث افتخارم است که در این زمانه زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: با ظهور استعدادها و هنرهای طبیعی، بدنم تحت تاثیر این اندوه و رنگ آتشین قرار گرفت.

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم این است که برای به دست آوردن چیزهای ارزشمند و زیبا، گاهی لازم است از آلام و صدمات عبور کنیم. در واقع، زخم‌ها و چالش‌ها می‌توانند باعث آشکار شدن زیبایی‌ها و توانایی‌های نهفته در ما شوند، همان‌طور که در ساختن یک طلا یا جواهر نیاز به فرآوری و تراشیدن وجود دارد تا درخشش و زیبایی آن نمایان شود.

هوش مصنوعی: این رخداد نتوانست سنگ صبور من را نرم کند و آب من نیز از غم به رنگ تیره‌ای درآمد.

هوش مصنوعی: چون بلا و مشکلات به من رو آورده‌اند، به مانند آبی که بر موم و سنگ نشسته باشد، بر من اثر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: بدان که این شعر تو مانند یک سنگ در ترازوی سنگینی شده است.