هوش مصنوعی: روز وداع، معشوق به درون آمد و دلش پُر از عشق و لب‌هایش خشک و خالی بود در حالی که از چشمانش اشک می‌بارید.

هوش مصنوعی: آبی در آن دو گل سوسن باقی نمانده و در آن دو گیسوی مشکی نیز دیگر تابی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: چشمان او رنگ قرمز گل لاله را به خود گرفته و روی صورتش رنگ زرد گلهای عبهر را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: دست خالی و زخم‌هایی که بر گل آن نشانده‌ام، عشق و محبت است، و از اشک‌های چشمانم بر چهره‌اش ستاره‌هایی از آرزو و شوق به وجود آورده‌ام.

هوش مصنوعی: زمین را با زیبایی‌های خود آراسته و آسمان را به عطر خوش زلف‌هایش مزین کرده است.

هوش مصنوعی: به من گفتی، ای کسی که در وفای عهد شب و روز شکست خورده‌ای، در سفری هستی و قلبت را به همراه خود به سفر برده‌ای.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید با افکار و تردیدهای مزاحم زندگی کنی؟ تا چه زمانی باید تحت تأثیر ستاره‌ها و سرنوشت خود قرار بگیری؟

هوش مصنوعی: آیا به دنبال پادشاهی و سلطنت هستی، مانند سلیمان که بر جهان فرمانروایی کرد؟ آیا می‌خواهی مانند اسکندر، در دنیا شهرت و قدرت پیدا کنی؟

هوش مصنوعی: تو به شادی و خوشحالی رفتی، اما من اینجا مانده‌ام تا در غمت باشم.

هوش مصنوعی: دلبر زیبا و بی‌همتا به غزنین می‌آید و دل را زود به ماه روی دیگری می‌سپارد.

هوش مصنوعی: هیچ کس به اندازه من به تو فکر نمی‌کند و تو هم از من هیچ خبری نداری و به یادم نمی‌افتی.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای چهره‌ات که از جانم عزیزتر است، دیدن رویت برای من از کل زندگی لذت‌بخش‌تر است.

هوش مصنوعی: تو همانند کسی هستی که به زیبایی با قلم نوشته نشده و همگان به واسطه‌ی تو آزار نمی‌بینند.

هوش مصنوعی: به خودم قول داده‌ام که تا زمانی که تو را نبینم، هیچ بوسه‌ای به آن عقیق مثل شکر نخواهم داد.

هوش مصنوعی: من به زیبایی چهره‌ات ارادت دارم، همان‌گونه که لاله به زرق و برق خود احترام می‌گذارد و زلف‌های تو را مانند عنبر می‌دانم که بوی خوشی دارد.

هوش مصنوعی: من از آب‌های زلال نغمه‌ای می‌نوشم و از می‌نوشان جامی به دست می‌گیرم.

هوش مصنوعی: من همیشه منتظر و به امید دیدار تو خواهم بود، زیرا انتظار برای تو مانند مرگ قرمز است.

هوش مصنوعی: سریعا خبرم کن ای محبوب؛ از خدا می‌خواهم که این فراق ستم‌بار چه بر سر ما آورده است.

هوش مصنوعی: مانند ماهی که در کنارم قرار گرفته است، ما نیز در آغوش یکدیگر ماندیم مانند دو کالبد که در هم تنیده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و علاقه‌ای که داشتم، مثل عطارد دچار سوختگی شدم و او از پیش من رفت مثل خورشید که روشنایی‌اش از من دور شده است.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم همچون ابرهای باران‌زا هستند و دامنم به زیبایی شمر (نماد زیبایی و لطافت) می‌ماند. صورتم مانند طلا می‌درخشد و دلم همچون شکوفه‌های گل طلاست.

هوش مصنوعی: وقتی که ناخن او مانند پیراهنش به دور من پیچید، صورت من از لطافت تماسش مانند پوششی نرم و زیبا شد.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم از اشک پر شده‌اند و مانند جوی باریکی که به آرامی جاری است، بر اثر غم و رنج، حسی عمیق در من ایجاد کرده‌اند. قد و قامت بلند و زیبای تو همچون نقره‌ای درخشان در یادم نقش بسته است.

هوش مصنوعی: از نزد او دور شدم و راهی دشوار و تاریک را انتخاب کردم، مانند دل کافر که همیشه در تردید و سردرگمی است.

هوش مصنوعی: در مسیری پر از سنگ‌های انباشته، تمام تلاش سینه‌زنان به شکل و تصاویر گوناگون نمایان شده است.

هوش مصنوعی: در دل خاک، شیر قدرت و استحکام را به نمایش می‌گذارد و در آسمان، پرندگان نماد آزادی و پرواز را به تصویر می‌کشند.

هوش مصنوعی: سرما به قدری شدید است که سنگ‌های سخت کوه‌ها به حالت مرمر در آمده‌اند و آب نیز به حدی یخ زده که به شکل مرمر درآمده است.

هوش مصنوعی: چرخش آسمان آزاد شده و از آن عطر خوشی به مشام می‌رسد و در این فضا، چیزهای باارزش نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: بر اثر ترس، ستاره‌ها به لرزه افتاده‌اند و به خاطر همهمه شب، باد سرد در فرار است.

هوش مصنوعی: جهان مانند یک باغ پر از گل‌های درخشان است، و مریخ در آن مانند چشمان شیر می‌درخشد.

هوش مصنوعی: خورشید مانند آتشی که در حال افروختن است، غروب کرده و در آسمان باقی مانده، پخش شده و شعله‌هایش تمام شده است.

هوش مصنوعی: خورشید در آسمان از دید مردم مخفی مانده و همچون چشمه‌ای در دایره‌ی آسمان پنهان است.

هوش مصنوعی: هوا را با شعر کحلی تزیین کرده و گیسوی شب را در دایره‌ای زیبا گرفته است.

هوش مصنوعی: ماه در آسمان مانند موی زیبای عروس درخشان و روشن است که در میان چادر نیلی خود نمایان شده است.

هوش مصنوعی: یک مه غلیظ از لب دریا برخاسته و تمام سطح گنبد آسمان را پوشانده است.

هوش مصنوعی: ابر تیره‌ای مانند شور و غوغای نبرد، به همراه درخششی چون برق که از لبه‌اش مانند تیزی یک خنجر می‌تابد.

هوش مصنوعی: باران به سرعت و شدتی مانند تیر رها شده از کمان به زمین می‌افتد و از میان آن، رعد و برق به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: طلعت خورشید بر روی آسمان مانند چهره محبوب من می‌درخشد که از زیر پوششی زیبا نمایان است.

هوش مصنوعی: در هنگام صبح که نور آفتاب از سمت شرق می‌تابد و روز آغاز می‌شود، زاغ شب که در غار تاریکی پنهان شده بود، به خاطر روشنایی و ورشو صبح، از آنجا خارج شد و ناپدید شد.

هوش مصنوعی: شب را با طلوع خورشید از میان برداشت و نور آن مانند دیناری درخشان به دور خود چرخید.

هوش مصنوعی: آسمان از شدت درد شب، زینت‌ها و جواهرات را از خود دور می‌کند و به کنار می‌افکند.

هوش مصنوعی: من یک موجود آبی رنگ را دیدم که بر روی دشتی خشک و بی‌آب و علف نشسته بود. پدرش آسمان ابری و مادرش کوه‌ها هستند.

هوش مصنوعی: مانند عطر گل و عرقی که از دردهای عشق به وجود آمده، وجود او چون کافور در آتش عشق می‌سوزد.

هوش مصنوعی: تو به من گفتی که مثل ذوالفقار حیدر، روشن و صاف و بی‌قرار هستی.

هوش مصنوعی: خسرو محمود، کسی است که به مانند یک پیامبر، شاهی را به تازگی به دست آورده است.