هوش مصنوعی: صدای من از این آسمان نشان‌دهنده‌ی رفتارهایی است که در زندگی‌ام تجربه کرده‌ام و شانس من از آنجا دچار لک و کثیفی شده است.

هوش مصنوعی: در وضعیت ناامیدی و سردرگمی قرار گرفته‌ام و نمی‌دانم چه باید بکنم. احساس ناتوانی می‌کنم و به ناتوانی خود اعتراف کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که آرامش من در عشق بت‌هاست، چرا که نشانه‌های وجود او در جهان نمایان نیستند.

هوش مصنوعی: من نگاه بی‌پایانی به آسمان دارم، چرا که بسیاری، مانند من، در تماشای آن حیران شده‌اند.

هوش مصنوعی: ما وجودی ناپایدار داریم و از هیچ چیز ثابت و ماندگار برخوردار نیستیم، مانند کوهی هستیم که نه طلا و نقره‌ای در آن است و نه دارای نعمت‌های دنیوی.

هوش مصنوعی: ما مانند کوه‌هایی هستیم که نتوانستیم از سختی‌ها بگذریم و همچنان ثابت و پایدار مانده‌ایم، بدون آنکه تحت تأثیر رفتارهای نامناسب قرار بگیریم.

هوش مصنوعی: ما همچون ابرهایی هستیم که همیشه در حال حرکت و جستجو هستیم و از دریا لؤلؤهای گرانبها و زیبایی را به دست می‌آوریم.

هوش مصنوعی: در آن لحظه با شجاعت و از خودگذشتگی مانند جنگجویان بزرگ، به سمت کوه‌ها و باغ‌ها خواهیم رفت و با قدرت پیش خواهیم رفت.

هوش مصنوعی: یک گروه را می‌بینم که در تاریکی و بی‌راهی به سر می‌برند و از ناآگاهی و آشفتگی خود رنج می‌برند؛ مانند شب تاریک و بی‌نور.

هوش مصنوعی: می‌بینم گروهی را که در خواب ignorance به سر می‌برند و بر سر دانش با یکدیگر در جنگند.

هوش مصنوعی: آنها می‌بینند که شعر من چه قدر زیبا و مرتب است؛ درست مانند ستارگان در شب تاریک که نظم و زیبایی خاصی دارند.

هوش مصنوعی: چون عقرب در گوشه‌ای خوابیده، مشغول تماشای خیال‌هایی بی‌فایده و بی‌معنی است.

هوش مصنوعی: من از خیال‌ها و تصوراتی که در ذهن داشتم، آزاد شده‌ام. بنابراین، درست است که آدم‌های آگاه هم از این خیالات و تصورات رهایی پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من شهری را می‌بینم که از جهالت و نادانی پر شده و به خاطر غرور و تکبر، پرشور و شوق است، در حالی که بازار آن هم به همین حال ساخته شده است.

هوش مصنوعی: هر شاخه‌ای که میوه و گل داده، اکنون در حال سرافکندگی و رنجوری به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: من این شعر را به خاطر دشمن گفتم، تا وقتی که باد نوزد، میوه از درختان نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: هرگز دشمن را تصور نکن که در شب، بر روی گل‌ها و چشمان خواب‌آلود بیدار می‌شود.

هوش مصنوعی: اما زمانی که خورشید ظاهر می‌شود، ناچیز می‌شود آن نم و همه‌ی چیزها به یکباره از بین می‌روند.

هوش مصنوعی: وقتی که دشمن با لبخند به معانی من می‌نگرد، از دل درد و غم، اشعارم را با نوک قلمم می‌نویسم و اشک می‌ریزم.