هوش مصنوعی: به چشم خود دیدم که یک عاشق شاداب و سرمست، مانند نقش و نگاری که بر روی دست می‌زنند، عشق و احساساتش را با همه وجود حس کرده است.

هوش مصنوعی: به جان آن تصویر بی‌حالت که خریداری برایش نیست، و از آن چهره‌ای که به دیوار نقش بسته، متعجب و حیرت‌زده‌ام.

هوش مصنوعی: چشم خیس وحشت زده‌ام را روی کاغذ گذاشته‌ام و به آرامی از روی آن می‌خواهم چیزی بنویسم، درست مثل گدایی که با امید و درخواستی خاص به کاغذ طلا نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: به آن کسی نزدیک شدم که از خودم بی‌نیاز بود. او که مرا همدرد خود می‌دانست، خوشحال شد.

هوش مصنوعی: گفتم این یادگاری از کسی است، او گفت: این نامه نیست، بلکه عین وجود محبوب است.

هوش مصنوعی: گفتم دوباره از ابتدا به طور کامل صحبت کن، اما او به سرعت و بدون مقدمه حرفش را زد.

هوش مصنوعی: او گفت: من نقش و نگاری بی‌نظیر دارم که مانی جان بر پارچه‌ام نقش زده است.

هوش مصنوعی: به تدریج، هر یک از ویژگی‌ها و حالات زیبای صورت را از دست خود طراحی کردم و در نهایت آنچه را که باید می‌دیدم، مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: اکنون در عشق، خود را فدای محبوب می‌کنم. جانم به خاطر او، که از جان خودم جداست، دردی ندارد و درمان نمی‌خواهد.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی‌اش ستایشش کردم و به خاطر عدالتش بارها از انصافش تعریف کردم.

هوش مصنوعی: گفتم که برای عشق او دل را به خطر انداخته‌ای، اما خودت هم در این کار عدالت را رعایت کردی.

هوش مصنوعی: مسیح به خاطر ناآگاهی‌اش لبی نرسانید؛ در اینجا باید آداب را رعایت کرد، هرچند که در حالت مستی باشی.

هوش مصنوعی: خدا فقط تعریف و مدح محمد را می‌داند و کارهای دیگر مردان از هیچ کس دیگر برنمی‌آید.