هوش مصنوعی: وقتی در برابرم کوهی عظیم و باثبات ایستاده است، علم و دانش هم مانند یک سیاح که به دور دنیا سفر می‌کند، به سوی من می‌آید و مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: زو، رخت‌شویی در دامنه کوه، که از دل غم فراموش شده‌ای.

هوش مصنوعی: غم و اندوه نشانه زشت آن سرزمین است، در حالی که شادی و خوشحالی، نشانه بهشت برین است.

هوش مصنوعی: او از نام غم و اندوه دوری می‌کند، زیرا نمی‌خواهد سنگینی بار کفر بر دوش او بیفتد.

هوش مصنوعی: سوادش مانند باغ رضوان است که در آن گل‌ها به شکل‌های مختلف و زیبا شکفته‌اند.

هوش مصنوعی: در آن باغ، عابدی را دید که از گل‌های زیبای خدا می‌چید.

هوش مصنوعی: کنار حوض، شخصی به یکتایی خدا اعتراف می‌کرد و در حال عبادت و خلوت بود.

هوش مصنوعی: زن آن‌چنان شاداب و خندان است که مانند گل شکفته‌ای در باغ می‌درخشد.

هوش مصنوعی: دل او در آن غم، به مهمانی فکر می‌کند و میوه‌ای را در پیش روی خود قرار داده است.

هوش مصنوعی: کنار حوض ایستاده و به رام گفت: ای دل‌شکسته، بیایید از آب ما بنوشید.

هوش مصنوعی: شادابی و خوشحالی در دل و جان، غم را افزایش می‌دهد و به سوگ و اندوه زندگی رنگ و نشاط می‌بخشد.

هوش مصنوعی: نگران نباش در این روزهای فراق از محبوب، زیرا تدبیر و برنامه‌ریزی برای این وضعیت به سرانجام نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: زود باش و به دنبال میمونی که با سگریو می‌دود برسی، چون او هم گاهی به این آب می‌آید.

هوش مصنوعی: متوقف شو و زمانی را برای جستجو در نظر بگیر، چون در همین مکان هم می‌توانی او را پیدا کنی.

هوش مصنوعی: او به شگفتی از پاسخی که به او داده شد، در می‌آید، چرا که وقتی راز دل او را فهمید، تعجبش بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: فکر من منطقی و شفاف شد، همانند گل‌هایی که در دشت آرام می‌خورند و مدتی را در سکوت به سر می‌برند.