هوش مصنوعی: ناگهان در آغوش کوهی، در دنیای عجیب، عظمت آسمان را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: چتر و پرچم و تیر کمان شکستگی پیدا کرده‌اند، مانند قوسی که در آسمان دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: قطره‌های خون زیادی به شکل یاقوت به سنگ های جواهر تبدیل شده‌اند و این نشان از تأثیر عمیق و زیبای آنها دارد.

هوش مصنوعی: برادر آماده جنگ و نبرد است و برای دفاع از خود، تجهیزات و پرچم دارد. او با دیدن خون، از خود عکس‌العملی نشان می‌دهد و احساساتش به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: گفت من احساس خود را به تو آشکار کردم. دو دیو به خاطر آن معشوقه با یکدیگر درگیر شدند.

هوش مصنوعی: اگر در دیوان و کتابهای عشق و محبت، جنگ و جدل وجود ندارد، پس چرا زمین به رنگ یاقوتی درخشانی در آمده است؟

هوش مصنوعی: در حین صحبت، وقتی به سمت راهش می‌رفت، نگاهش به خون یک کرگس افتاد.

هوش مصنوعی: دلِ نرم و آرام او به یقین رسید که مویه و غم او همچون غذای کرگس، طعمی خاص و جذاب دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی به من حمله کرد و به من آسیب رساند، لطفاً در دل خود گمان نکنید که من او را دشمن خود می‌دانم.

هوش مصنوعی: بدان که من هیچ کار نادرستی نسبت به سیتا نکردم، چرا که او را از چنگال ده سر دیو لنکا نجات داده‌ام.

هوش مصنوعی: من با دوستان وفادار خود که خسته و دل شکسته بودند، تا مدت‌ها مبارزه کردم و آزمون‌های سختی را پشت سر گذاشتم. این نبردها شبیه به جنگ با شیری قوی و سرسخت بود.

هوش مصنوعی: من برای محبت و دلسوزی‌ات جانم را به خطر انداخته‌ام و حالا به این وضعیت افتاده‌ام که می‌بینی.

هوش مصنوعی: به حالتی رسیدم که بعد از مرگ، دیگر از کسی کاری برنمی‌آید که نگهدار من باشد.

هوش مصنوعی: جتایو که به وضوح اشتباهی کرده بود، با حس شرمندگی از جای خود بلند شد و از او عذرخواهی کرد.

هوش مصنوعی: یک روز هر دو به شدت نگران و غمگین بودند و به حال یکدیگر اشک ریختند.

هوش مصنوعی: او به وعده‌اش احترام گذاشت و با شجاعت به جنگ پرداخت و از او درباره‌ی فریب و نیرنگ دیو پرسید.

هوش مصنوعی: کرگس با ناله و اندوه می‌گوید: چگونه می‌توانم به زخم‌هایی که به خاطر بدبختی‌ام بر بدنم نشسته‌اند، نگاه کنم و از خونشان بگذرم؟

هوش مصنوعی: من به خاطر تو سختی‌ها و زخمت‌های زیادی را تحمل کردم، اما تو چرا به من شک کردی و فکر بد به من کردی؟ حالا چه راهی برای حل این مشکل وجود دارد؟

هوش مصنوعی: چه باید کرد، که سرنوشت این چنین است؛ آسمان بسیار دور و زمین نیز بسیار سخت و محکم است.

هوش مصنوعی: داستان عشق و دوستی را از آغاز به یادش آورد و او را به یاد همراهی و نزدیکی خود انداخت.

هوش مصنوعی: آن شخص که کشته شده بود، گفت: این راز دل را فاش می‌کنم، زیرا لحظه‌ای به پایان عمرم نزدیک شده‌ام. از تو می‌خواهم که در این یک لحظه با من باشی.

هوش مصنوعی: در چشم من، هر پر زری که می‌بینم، مانند نهالی است، و این موضوع در کرگس‌ها به نشانه مرگ و بدبختی است.

هوش مصنوعی: بزن آتش که عمرم به پایان رسید و به خاطر درد جسم، روح سالم و پاکم از بین رفت.

هوش مصنوعی: ای کاش با یک لحظه عشق و محبت، دل من را آرامش ببخشی و آرزوی من را برای همیشه برآورده کنی.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف حال و روزی پرداخته که فردی در ازای داشتن شجاعت و تحمل سختی‌ها، برای دیگران فایده‌ای نمی‌بیند. او به نوعی از بی‌تفاوتی یا بی‌وفایی دیگران شکایت می‌کند و می‌گوید که در عوض زحمتی که می‌کشد، تنها به او بی‌توجهی نشان داده می‌شود. به نظر می‌رسد که زندگی او با سختی‌ها و چالش‌ها گره خورده و در عوض ارزشی برای تلاش‌هایش قائل نیستند.

هوش مصنوعی: در نهایت، وقتی محبت او شعله‌ور شد، بدنش را چون دل خود سوزاند و سوخت.

هوش مصنوعی: با یاد او، آتش درون دل خاموش می‌شود و همانند باران، روح آرام می‌گیرد و روان می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی مرگ به سراغ انسان می‌آید و او را می‌گیرد، دیگر هیچ صدای دیگری از او شنیده نمی‌شود، گویی شجاعت و جانبازی به کنار رفته و فقط سکوتمان باقی می‌ماند.