هوش مصنوعی: زمانی که رام، به آرامی از کشتن آهوی زرین جلوگیری کرد، قدرت دیو را از بین برد و به او تسلط یافت.

هوش مصنوعی: حیران و شگفت‌زده از دیوانگی عاقل، شکار را رها می‌کند و به سوی خانه‌اش می‌رود.

هوش مصنوعی: او در مسیر نیکو به بدی‌هایی برخورد کرد و به یکباره نگاهش بر دنباله‌ی دامن زنی افتاد.

هوش مصنوعی: به خاطر نادانی و ناآگاهی‌ام در مورد لچمن، حیرت‌زده‌ام که چگونه تو را که مانند سیتا هستی، به عنوان نگهبان تعیین کردم.

هوش مصنوعی: در این بیابان که پر از دیو و شیاطین است، نمی‌دانم حال سیتا چگونه است.

هوش مصنوعی: سیتا با برادرش صحبت می‌کند و تمام ماجرای لچمن را از ابتدا برای او تعریف می‌کند.

هوش مصنوعی: آن‌ها به سرعت به گلستان رسیدند و منظره‌ای خراب از گل‌ها را مشاهده کردند.

هوش مصنوعی: وقتی نشانی از او نیافتم، نامم به اندازه‌ی شهرتش آواره شد و بی‌قرار گردید.

هوش مصنوعی: اگر سلیمان دچار آوارگی شود، به اندازه‌ای قدرتمند و باارزش است که حتی رود هم مانند خاتم از دستش خارج نمی‌شود.

هوش مصنوعی: ساحر یا جادوگر هنگامی که مهره را از مار می‌گیرد، مار از روی حسادت و ناراحتی به دیوار می‌کوبد.

هوش مصنوعی: از شدت غیرت، اشک‌هایم مانند خونی به جوش آمدند، مانند پیکری نیرومند که از شدت خشم، درازای خود را بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: پیل نمی‌تواند حرارت عشق را تحمل کند و انسان نیز نمی‌تواند در عشق آسوده بخوابد.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت غیرت و خشم، مانند آتشی که از زمین تا آسمان شعله‌ور است، در طوفان خواب غفلت غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: تو با خیال زلف او خود را مشغول کرده و بهانه‌ای برای حسادت او فراهم کرده‌ای، که این حسادت همچون تازیانه‌ای بر جانش فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر زبان را به عشق یار بسپاری، مانند آتش نیم‌کشته‌ای خواهی بود که دچار تلاطم و اضطراب می‌شود.

هوش مصنوعی: یک فیل بزرگ و نیرومند به خاطر مستی و جنون، به زنجیر درآمده و در حال حرکت بر روی زمین است.

هوش مصنوعی: وقتی گلش را در پاییز از دست داد، دلش به یاد آن، زخم‌های عمیقی را تحمل می‌کرد و غم دل را در دلش نگه می‌داشت.

هوش مصنوعی: دلیل درد و رنج من جدایی و فراق است، به گونه‌ای که دل من به شدت آزار دیده و خونین شده است. امیدوارم هیچ کس دیگری به چنین گرفتاری دچار نشود.

هوش مصنوعی: مانند جیوه‌ای که در آتش می‌درخشد و به خاطر حرارت از هم پاشیده و در خون غوطه‌ور است.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به لحظه‌ای دارد که شخصی در وضعیت بدی قرار دارد و به خاطر نگرانی از حال برادرش، به او می‌گوید: “ای جان برادر، نگران نباش.” نشان‌دهنده احساسات عمیق و محبت بین دو برادر است.

هوش مصنوعی: ناگهان غمگین نشو، بگذار با تمام وجودم به طبیعت بروم و زیبایی‌های کوه‌ها و دشت‌ها را ببینم.

هوش مصنوعی: شاید او برای تماشا به مکانی دیگر رفته باشد یا در صحرا مشغول چیدن گل باشد.

هوش مصنوعی: می‌گوید شخصی که به شدت تشنه است در دل خود حالتی خراب و آشفته دارد و آنچه به عنوان آرامش و تسکین می‌بیند در واقع چیزی جز یک سراب نیست و نمی‌تواند نیاز او را برآورده کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به زیبایی و شکوه یک سرو در کنار جویبار نگاه کنی، باید با احتیاط و آراستگی بر روی آب حرکت کنی.

هوش مصنوعی: چرا در آب به دنبال آن پری مورد علاقه‌ات می‌گردی، در حالی که اگر به جستجوی ماهی‌ بپردازی، ماهی را خواهی یافت، نه آن پری؟

هوش مصنوعی: در دل آن کوه زیبا و جذاب، تجلی و نمایش خداوند هرگز پنهان نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: بار دیگر، غم و اندوه در دل من سراغ آن پری زیبا آمده است.

هوش مصنوعی: برادر برای پیدا کردن آن گل خوش بو و زیبا، عزم راه کرده و به سفر رفت.

هوش مصنوعی: ابتدا از کوه احوال او را پرسید و او با صدا و آوازش به سوالش پاسخ داد.

هوش مصنوعی: به تماشای آن محبوب بپرداز که در درون من پنهان است، همان‌طور که آن گوهر قیمتی در دل سنگ نهفته است.

هوش مصنوعی: در دشت، که دختر زیبا و قدبلندی مثل گل در حال چیدن گل‌هاست، با حسرت به او نگاه می‌کنم و دلم می‌خواهد آنجا حضور داشته باشم.

هوش مصنوعی: دیدن دلی که همچون لاله‌ای چیده شده، نشان می‌دهد که به یقین می‌داند آن گل در باغ وجود ندارد.

هوش مصنوعی: از کوه و دشت، آب به کنار جوی آمد و نیلوفر، نشانه‌ای از جریان آب شد.

هوش مصنوعی: ناگهان متوجه می‌شود که حال و هوای آب جو، به خاطر اشک‌های بی‌غمی که دارد، خشک‌تر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: کار آب به تنگنا افتاده و نهنگان به شکل شن و ماسه درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که آب زنده‌ای که با من نیست، به خاطر خشکی بیفتد؟

هوش مصنوعی: نهنگ به‌عنوان شاهدی قسم خورده بر بی‌گناهی خود در آب‌ها قرار گرفت.

هوش مصنوعی: تمام وجودم به زبان تبدیل شد و انگار که ماهی به سخن درآمد، ولی من از گفتار یونس چیزی نخوردم؛ در میان جمع، این سخن را گفتم.

هوش مصنوعی: صدف از نیلوفر خواسته که دستش را بر گوش چسباند، اما من هیچ دردی در گوش ندارم.

هوش مصنوعی: در پیش‌روی او، به زبانی بی‌پرده و پر امید سخنانی جاری شد که از صبح ناهید در دل خود به یادگار داشت.

هوش مصنوعی: در اثر این غم، جانم به درد آمد و در آب غرق نشد، آن ماه چهره که دلم را به او داده بودم.

هوش مصنوعی: من در دل خود می‌دانم که این تنها یک گمان است، و فریب تو در جایی پنهان است که هیچ‌کس آن را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: بیا تا با هم به کوه برویم و به جستجو بپردازیم، شاید چیزی را پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: دلش پر از اندوه و غم است، مانند فرهاد که برای معشوقش به کوه می‌رفت، دل او نیز به سمت کوه می‌تازد.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ای که به مسافت صد فرسنگ هم می‌رسید، مانند این بود که پای خود را بر روی سنگ می‌کوبید.