هوش مصنوعی: هرجا که عابدی را پیدا کند، شوق دیدن او را دارد و به سمتش می‌شتابد.

هوش مصنوعی: با این روش وارد خانه سمنبر شد که مکان استراحت سربتک رکیسر است.

هوش مصنوعی: یک جوان با چهره زیبا و بی‌پیرایه، در حالتی معلق و در هوا مشاهده می‌شود که در جایی ایستاده است.

هوش مصنوعی: وقتی که نور خورشید بر پیشانی او تابید، حلقه‌ای از حوران را در اطراف خود مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: هر کدام از آن چهره‌های زیبا، برای دست‌یابی به مقام پادشاهی، امکانات و ابزار لازم را فراهم کرده‌اند.

هوش مصنوعی: او از شگفتی حیران ماند، زیرا برادر و سرپرستش که جانش را در بر داشت، از دید او غایب شد.

هوش مصنوعی: عابد به سمت کسی رفت و خاک پای او را بوسید. سپس از شخص غایب در مورد حال او سؤال کرد.

هوش مصنوعی: این مرد روحانی که ظاهرش مانند فرشتگان است، چه کسی است؟ او تجسمی از نور و زیبایی است که قوانین ملکوت را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: به چشمان دل، زیبایی رخش آشنا است و زاهد به او پاسخ داد که این دنیا، ملک خواب و خیال است.

هوش مصنوعی: شاه روحانیان در زمان خود، به دیدار تو آمده و به ملاقاتت پرداخته است.

هوش مصنوعی: متأسفم که در این وضعیت نمی‌توانم تو را ببینم، در حالی که تو به زودی در اوج شکوه و موفقیت خود قرار خواهی گرفت.

هوش مصنوعی: وقتی که تصمیمم بر این است که به عالم بالا بروم، در این مسیر دوستی مهربان در کنارم هست.

هوش مصنوعی: اما چون تو مهمان گرانمایه‌ای هستی، سفر از کسی که پاک و باوقار است، دور به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: مهمان‌نوازی و احترام به مهمان از ویژگی‌های خوب و خردمندانه است. این نکته را همچون دریا عظیم و با ارزش می‌دانم.

هوش مصنوعی: بعد از آنکه عابد و زاهد از دنیا روی گردان شدند، جستجوکننده‌ای به دنبال آرامش و جا برای خود در عالم سفر کرد.

هوش مصنوعی: زاهد را گفت که دو ساعت دیگر اینجا بمان، تا وقتی که من پس از عبادت‌هایم برسم.

هوش مصنوعی: من خود را در آتش می‌سوزانم، بدون هیچ کم و کاستی، تا با نیتی محکم و بزرگ به جهانی برتر و عالی‌تر دست یابم.

هوش مصنوعی: زمانی که وزن بدن از دوش من برداشته شود، روح من به آرامی پرواز خواهد کرد.

هوش مصنوعی: از این قفس، روحی پر از غم آزاد می‌شود و به خانه اصلی‌اش برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: وقتی که به خاکستر تبدیل شوم، دیگر وجود نخواهم داشت. اگر در آب گل‌آلود غرق شوم، استخوان‌هایم را در کنار خودم بگذار.

هوش مصنوعی: عابدی به نام ستیچن وجود دارد، به جایی برو که او بر درد جدایی دست می‌گذارد.

هوش مصنوعی: او صحبت کرد و آتش را در معبد روشن کرد، دعایی خواند و بخور کندر سوزاند.

هوش مصنوعی: از آتش نوجوانی به جوانی رسید و رشد کرد، به طوری که حتی روح نیز به بالندگی و کمال رسید.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنی است که برخی افراد مانند پروانه‌ای هستند که به سوی آتش می‌روند و خود را به خطر می‌اندازند. در اینجا به نوعی اشاره شده که بعضی از مردم در پی چیزهایی می‌روند که برای آنها خطرناک است و ظاهراً به جایگاه‌های دروغین و غیرواقعی اهمیت می‌دهند.

هوش مصنوعی: دعای کسی که آرامش پیدا کرده به آسمان می‌رود و مانند پرنده‌ای که در پرواز است، آزادانه حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که آرام و رهایی پیدا کرد، به یاد وصیتش افتاد و با دیگر عابدان به گفتگو پرداخت.

هوش مصنوعی: در آن معبد، بسیاری از عبادت‌کنندگان هستند که از روح و جان خود روشنی و نور بیشتری دارند.

هوش مصنوعی: یک نفر مانند گل بر روی بستر خارها در حال غلتیدن است و به خاطر تیغ‌های عشق در نقاط مختلف سینه‌اش زخمی شده است.

هوش مصنوعی: در این بیت، توصیف دو دختر مختلف به کار رفته است. یکی از آنها با حالتی آرام و محجوب، مانند گل بنفشه، سرش را به زانو گذاشته و نشان از حیا و سادگی دارد. دیگری، همانند درخت بید مجنون، با حالتی رها و آزاد، گیسوانش را باز کرده و به واعظی شگفت‌انگیز و شاعرانه اشاره دارد. این تضاد بین دو شخصیت، نمایانگر دو نوع زیبایی و شیوه خود ابرازی در زنان است.

هوش مصنوعی: یکی از افراد خود را نرم و با وقار نشان می‌دهد، مانند گل که در زمین فرو رفته است، در حالی که دیگری به شکل معکوس و خشن، مانند دل، رفتار می‌کند.

هوش مصنوعی: تنها یاد خدا را ذکر کرده و هیچ کلام دیگری بر زبان نرانده است. او فقط به فکر خداوند است و تمامی امور خود را به او می‌سپارد.

هوش مصنوعی: در یکی از روزها، شخصی که به خاطر گرسنگی و روزه داری بسیار ضعیف و ناراحت شده بود، بعد از یک سال تلاش و انتظار، با یک مقدار کمی غذا (به اندازه یک جو) افطار کرد.

هوش مصنوعی: اگر به یاد خدا باشی، همچون کسی می‌مانی که در دلش عشق و محبت را حس می‌کند و به خاطر دردها و غم‌ها قدردان عشق است.

هوش مصنوعی: شخصی که فقط به زیان خود نگاه می‌کند و از آن بهره‌ای نمی‌برد، مانند کسی است که در خانه‌اش به دود قناعت می‌کند و از زیبایی‌ها و فرصت‌های دیگر غافل است.

هوش مصنوعی: کسی که دلش از بندهای خود رسته شده، می‌تواند خود را ببیند؛ مانند کسی که دیده‌اش از پرده‌ها آزاد شده است.

هوش مصنوعی: دیدیم که برخی افراد به خاطر شدت عشق و عواطف خود، مانند آبی که در کنار آتش است، تحمل نمی‌کنند و به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرند. در واقع، مانند تیغ تیز که به راحتی نمی‌توان آن را در آتش نگه داشت، این افراد نیز نمی‌توانند در برابر آتش عشق و دل‌تنگی خود ایستادگی کنند.

هوش مصنوعی: شخصی خود را پر از نور و انرژی احساس کرد، همچون نوری که در سکوت، صدای طبل‌های پیروزی را به گوش می‌رساند.

هوش مصنوعی: یک موجودی از آتش زنده می‌شود، به طوری که سمندر را که به آتش معروف است، شرمنده می‌کند.

هوش مصنوعی: با شگفتی، رام از اطاعت آنها به اندازه‌ای که هزاران بار به اراده و کوشششان تبریک بگویم، متأثر شده است.

هوش مصنوعی: عابدان چون گل به لطف خدا شکفته شدند و با شوق و نیاز به او گریه کردند و درخواست کردند.

هوش مصنوعی: کسی که به دادخواهی مردم رسیدگی می‌کند و مراقب حقوق رعایا و پادشاهان است، به نوعی حافظ عدالت و انصاف است.

هوش مصنوعی: در هر جایی که باشیم، چه در شهر، چه در دشت، کوه یا غار، در نهایت تحت حمایت و حفاظت یک پادشاه قرار داریم.

هوش مصنوعی: بیشتر از این عبادت، پادشاهی وجود ندارد. مشخص نیست که چگونه می‌توان از ظالم، حق مظلوم را گرفت؟

هوش مصنوعی: از سال‌های عمر خود رنج و دردهای زیادی کشیدیم و از ظلم و بی‌رحمی زندگی آسیب دیدیم.

هوش مصنوعی: تحمل ظلم و ستم دیگر برایم ممکن نیست، زیرا دل‌ها به شدت در آتش سوخته و چشمان از گریه و اندوه پر از اشک شده‌اند.

هوش مصنوعی: به جان‌ها بیش از این زحمت و آزار نرسانید. از آن گرفتاری و بلوا، خودتان را دور نگه‌دارید.

هوش مصنوعی: بسیاری از دردها و غم‌های دل را ابراز کردند، اما پس از آن، دیگر کسی در آن معبد باقی نماند.

هوش مصنوعی: از چشم حسد و بدی به کوه و دریا رفتند، مانند موری که از زیر پای فیل می‌گریزد.

هوش مصنوعی: در این جهان که همه چیز در حال تغییر است، دیگر نگهبانی برای دیوان وجود ندارد و این نشان‌دهنده بی‌نظمی و بی‌ثباتی در زندگی است.