هوش مصنوعی: او آن کفش چوبی را بر سر محبوبش گذاشت، در حالی که از میان صد تاج ارزشمند نیز برگزیده شده بود.

هوش مصنوعی: به خاطر ناامیدی از آنجا برگردید، چرا که تنها آمدن او، آرامش را به ارمغان نیاورده است.

هوش مصنوعی: در خارج از شهر، او ایستاد و از آنجا فرماندهی را به درون شهر فرستاد.

هوش مصنوعی: تو در قلعه پیش مادران قرار داری و به خدمتگزاری آن‌ها مشغول هستی و وظیفه‌ات حفاظت از آن‌هاست.

هوش مصنوعی: به من خوش نمی‌آید که به شهر بروم، زیرا هر بار که می‌روم، بر ترسم افزوده می‌شود.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، وقتی به شهر نگاه می‌کنم، می‌بینم که شجاعت و دل و جرأت به آنجا رفته، اما خودم نه آرامش دارم و نه جرأت.

هوش مصنوعی: بهتر است که کسی چشمش به دیدن خویشان و بستگانش نیفتد، تا اینکه مانند آن عواطف و دلتنگی‌هایش، چشمانش پر از اشک و خون باشد.

هوش مصنوعی: او در همان مکان سکونت اختیار کرد و مدتی را آنجا گذراند، چون به یاد رام و روحش خوشحال بود.

هوش مصنوعی: در صبح زود، تو بر تخت گرانبهایی نشسته‌ای که متعلق به محبوب است و به خاطر او، زمین را به احترام او می‌بوسم.

هوش مصنوعی: کسی که با دستان بسته و در حالی که در جمع وزیران ایستاده است، در تلاش برای بهبود وضعیت کشور است و از فرمانروایان کمک می‌گیرد.

هوش مصنوعی: آیا شنیده‌ای که آنان چگونه با ترفندهای خود، کارهای سلطنت را به پیش بردند؟

هوش مصنوعی: به خاطر دوری و جدایی، او آن‌قدر در درد و رنج به سر می‌برد که غذایی که می‌خورد طعمی نداشت و شبیه برگ‌های گیاه شده بود.

هوش مصنوعی: مانند اسبی که با یال آشفته بر روی فرشی از فقر نشسته، او نیز در آغوش مشکلات زندگی به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: زمین، در خواب شب، به آرامی خوابیده و این راز را به نزدیکان خود فاش کرده است.

هوش مصنوعی: هر زمان که خاکستری بر بالین من نشسته باشد، باید بیدار شوم و نگذارم که به خواب بروم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم جایی بسازم که از خوابگاه این پادشاه بیدار نشود؛ چون توانایی مواجهه با او را ندارم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم با بی‌ادبی بر سر خاک خوابیده‌ام بیفتم، زیرا نمی‌دانم در برابر پروردگارم چه حساب و کتابی از من موجود است.

هوش مصنوعی: به این ترتیب، تو در حیات خود به شکلی وجود می‌یافتی که هزاران تحسین بر تو نثار می‌شد و استمرار وجودت مورد ستایش قرار می‌گرفت.

هوش مصنوعی: پس از آنکه او (رخصت) را به پایان رسانید، رام صف آرا به جوانی که در لچمن نشسته بود گفت: این (خوبی و زیبایی) از زهاد و عابدان بیابان است.

هوش مصنوعی: هر یک از آن‌ها به خود مشغول است و از من آسیب می‌بیند، بی‌تردید.

هوش مصنوعی: اگر ترس آن‌ها بی‌دلیل است، دلیل وحشتشان چیست؟ و چه کسی دیگر می‌تواند آرامش آن‌ها را مختل کند؟

هوش مصنوعی: برادر گفت که افرادی که خداشناسی را می‌دانند، مانند دیوان و پریشان در روز و شب زندگی می‌کنند و همیشه در اضطراب هستند.

هوش مصنوعی: از آن حوادثی که بر ما می‌گذرد، دل‌چرکین و غمگین هستند، ولی غم آنها از غم ما بیشتر است.

هوش مصنوعی: در ظاهر، حرفی را به ما نمی‌گویند و آن را پنهان می‌کنند، اما بهتر است در زمان مناسب، به دنبال مصلحت و راه‌حل باشید.

هوش مصنوعی: بهتر است یا از مفسدان این دشت را پاک کنی یا به مکان دیگری بروی و جایی برای زندگی‌ات پیدا کنی.

هوش مصنوعی: او که به دنبال وفا بود، بعد از مدتی که سکوت کرد، سرانجام با او صحبت کرد.

هوش مصنوعی: در دل خود اراده‌ای قوی دارم و اکنون می‌خواهم این کشمکش را به شیوه‌ای منطقی و معقول درک کنم.

هوش مصنوعی: در این بیابان، حضور ناپسند است و نمی‌توان در را به روی آزار خود گشود.

هوش مصنوعی: برای اینکه از سایه‌ کوچک به دور بروی، باید خیلی دور شوی، زیرا او در نزدیک اینجا به زندگی ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: کسی که به ما آسیب می‌زند، دیگران کجا هستند که اطاعت کنند؟ کجا هستند کسانی که فرمان‌بردار باشند؟

هوش مصنوعی: اقدام دیوانگان مردم باعث ناراحتی می‌شود و فرد را از عبادت و گوشه‌نشینی که در آن قرار دارد، بازمی‌دارد.

هوش مصنوعی: دیگر زاهدان در این مکان باقی نماندند و با تلاش و کیفر عشق، دل‌های خود را به سمت مقصد پیش بردند.

هوش مصنوعی: در آن بیابان دیگر کسی آرام نداشت و همگان سرگرم گشت و گذار بودند و قدم برمی‌داشتند.