هوش مصنوعی: زمانی که ایام سوگواری به پایان رسید، وزیران با یکدیگر مشورت کردند.

هوش مصنوعی: به تو گفتند که ای پادشاه! وعده‌ی قدیمی را تازه کن و دوباره به یاد بیاور.

هوش مصنوعی: اکنون باید از سرزمین خود آگاه شد، چرا که دنیا مانند زنی بیوه شده است که سرپرستی ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که دل و جرأت تو را بر این می‌دارد که واقعیت را ببینی و درک کنی، تو باید خود را آماده کنی تا به مقام و مسئولیت‌های بزرگتر دست یابی و بر جایگاه خود بنشینی.

هوش مصنوعی: از دانایی پاسخی داد که به گونه‌ای است که عقل بر دل می‌نویسد مانند نوشته‌ای از طلا.

هوش مصنوعی: اگرچه افسر و مقام به من جسارت بخشیدند، ولی این حق و حقوق برادران را نباید فراموش کرد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم بر چیزهایی که به من تعلق ندارد تصرف کنم؟ این موفقیت و نعمت برای من حرام است، زیرا روزگار خوش به من روی نمی‌آورد.

هوش مصنوعی: بهتر است که به دشت بروم تا از هر جایی اسب رام را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من او را بر تخت می‌آورم و به او نشان می‌دهم که در خدمتش جان خود را فدای او می‌کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی بیانگر تحیر و شگفتی از زیبایی و صداقت است. گوینده به این نکته اشاره دارد که احساساتی عمیق و تاثیرگذار در دل‌ها ایجاد شده و تحسین و شگفتی از صداقت و فضیلت‌های دیگران در دل‌ها جاری است.

هوش مصنوعی: او با اشتیاق و عجله به دنبال آرامش از جانش به سوی بیابان رفت و همراه وزیرانش شد.

هوش مصنوعی: سپاهیان و مزدوران فراوانی را به محفل دعوت کرده، مادران را نیز در آنجا راضی و آرام کرده است.

هوش مصنوعی: در آن بیابان گروهی از زاهدان را دید که حال و روزشان را از او پرسیدند.

هوش مصنوعی: به طور کامل در دل آن مردم جا افتاد که برادر برای کشتن رام آمده است.

هوش مصنوعی: به پاسخ پیر زاهد، برت گفت که ای فرزانه، درخت خرد همیشه با اندیشۀ درست، همراه است.

هوش مصنوعی: وقتی که کسی از مقام و قدرتش کنار گذاشته می‌شود، تمام تمرکز او باید بر انجام وظایف دینی و عبادت خداوند باشد.

هوش مصنوعی: کسی که در عذاب و تنگدستی به سر می‌برد، بر روی سنگ‌ها خوابیده و جایی برای آسایش ندارد، حتی بالشش از سنگ است و بسترش از خاک تشکیل شده.

هوش مصنوعی: در این دشت، از برگ‌های تر گیاه بگذرید، زیرا او از خودش جدا شده است.

هوش مصنوعی: اکنون که تو به دنبال آزار جان او هستی، چرا همچنان او را تعقیب می‌کنی؟

هوش مصنوعی: برت (تو) گریان شد، ای فرزانه دلسوز! خداوند بر صدق گفتار تو گواهی می‌دهد.

هوش مصنوعی: من اصلاً با رام دشمن نیستم، پس این تهمت چه آسیبی به دل من می‌زند؟

هوش مصنوعی: اما به خاطر او، تمام حرف‌ها و گفت و گوهایم را از سر می‌گیرم تا او را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من و رام، به خاطر شجاعت پدرم، به سر منزل مقصود رسیدیم و بر سر ما تاجی از حکومت بود.

هوش مصنوعی: سر من از آن تاج و مقام خالی مانده است، حالا می‌خواهم که در کنار هموطنانم باشم و به گونه‌ای دیگر زندگی کنم.

هوش مصنوعی: اگر از دردی که بر جانم نشسته آگاه هستی، درمانی برای آن پیدا کن و نشانی از آن درد را به من نشان بده.

هوش مصنوعی: زاهد، سخن را شنید و به آن تحسین کرد. سپس با دوربین، نشانه‌ای از آن را بیان کرد.

هوش مصنوعی: او در شب از مهمان خود پذیرایی کرد و در روزی که برای خداحافظی بود، راهی را به سرعت پیدا کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن شخص به لشکر نگاه کرد، احساس ترس و وحشتی در دلش ایجاد شد.

هوش مصنوعی: به سیتا گفته شد که در غار پنهان شود و به لچمن گفته شد که به بالای کوه برود.

هوش مصنوعی: بنگر در دشت که این سپاه کیست؟ چه کسی در اینجا برای ما نقشه کشیده است؟

هوش مصنوعی: از بالای کوه، نگاهش به سمت لشکر افتاد. پرچم را دید و نشانه‌اش را شناخت.

هوش مصنوعی: شخصی با سرعت و چابکی از جایی پایین می‌آید و هدفش این است که از این موضوع آگاه شود و آرامش پیدا کند.

هوش مصنوعی: شخصی به رام می‌گوید: "بیا و زره‌ات را بپوش، زیرا دشمن به ما نزدیک شده است."

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که دشمن غریبه چطور با اقدامات خود، آتش فتنه و مشکل را از خانه ما به وجود آورد.

هوش مصنوعی: او برای کشتن ما لشکرها جمع کرده و با انبوهی از نیروها به اینجا آمده است.

هوش مصنوعی: امروز به خوبی از خودم جدا شدم و هدفم را با تیرهای پر از احساساتی که قلبم را می‌آزارد، می‌سازم.

هوش مصنوعی: حاکمیت و قضاوتی که بر اساس منافع شخصی انجام می‌شود، هم دشمن و هم دوست او را به این نتیجه می‌رساند که اکنون مسئولیت این خون به عهده خود اوست.

هوش مصنوعی: او برای کشتن ما به بیابان آمده، وگرنه دلیل دیگری برای حضورش اینجا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: شنیدم که نام تو و سپاهت را به وضوح اعلام کردند و با لبخند پاسخ دادند، ای برادر.

هوش مصنوعی: اگر عمل نکرده باشد چیزی را که بیان کرده، در غیر این صورت چنین کار ساده‌ای تدبیر و مدیریت آن خواهد بود.

هوش مصنوعی: چشم او در فکر بود و ناگهان در مسیر نگاهش به چهره تو برخورد کرد.

هوش مصنوعی: فردی به احترام محبوبش، که در میان لشکری از پیادگان است، زمین را بوسیده و به پای او افتاده است.

هوش مصنوعی: او را با محبت در آغوش گرفت و صحبت‌های قضاوت کننده را دوباره آغاز کرد.

هوش مصنوعی: وزیران با احترام به پدر، او را معتبر کردند و از میان سران، به پرسشگران احترام گذاشتند و آنها را سرافراز ساختند.

هوش مصنوعی: در آن ارتش، مقام و ارجمندی هر فرد به اندازه‌ی جایگاه و وضعیتش تعیین می‌شد.

هوش مصنوعی: بعد از آن، به زیارت مادران می‌رفت و به خاطر خوشحالی آن‌ها، جانش را فدای آن‌ها می‌کرد.

هوش مصنوعی: به آرامی در گوش تو گفتم که از شجاعت تو چه پیامی آورده‌اند.

هوش مصنوعی: آیا پدر از من راضی است یا نه؟ آیا درباره من، پسرش، فکر کرده و یادش کرده است یا نه؟

هوش مصنوعی: آیا در گفت‌وگو با آن شخص عزیزش بود؟ آیا خورشید دانش و بینش او درخشان است؟

هوش مصنوعی: او به شدت گریه کرد و گفت: ای رام آزاد! پدر من، که قادر به بیان خود بود، به خاطر دوری تو جان سپرد.

هوش مصنوعی: حال ما مانند یتیمان است که بدون پدر مانده‌اند و در آن باغ سرسبز، شبیه غنچه‌هایی هستیم که از نسیم دورند و پژمرده به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: بیایید مانند ابر بر ما سایه بیفکنید و با مهربانی، باغ پژمرده ما را شکوفا کنید.

هوش مصنوعی: زمانی که برادر این سخن را شنید، به حالت اندوه و عزاداری افتاد و خاک را بر سر خود پاشید.

هوش مصنوعی: در لحظه‌ای که نیاز به شکستن بندهای روح و جانش احساس شد، او هیچ لباس و پوششی برای خود نداشت تا حتی گریبانش را بگشاید.

هوش مصنوعی: او به یاد روحش به آب زدن آمد، هم به خاطر دستانش و هم به خاطر چشمانش آب می‌داد.

هوش مصنوعی: با ناله پرسید مرگ چیست و چه حالتی دارد؟ چون از دریای وجود ما، به آب نیازمندیم.

هوش مصنوعی: وقتی رام از دیدن آب آزاد شد، به او گفت: "ای خورشید جان‌پرور".

هوش مصنوعی: بیا و با زیبایی و آراستگی، جایگاه خود را به شکلی شکوهمند فراهم کن، طوری که نگاه آسمان را به خود جلب کند و نیازی به تکیه بر دیگران نباشد.

هوش مصنوعی: امروز روز مبارکی است که در این شهر، خوشبختی و سعادت به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: فرزانه زمان به او پاسخ داد که در حال حاضر من قصد ندارم به شهر بروم.

هوش مصنوعی: من در این دشت‌ها به جستجوی تو می‌پردازم و آرزو می‌کنم که برای همیشه بر سرت تاج و منزلت ببارد.

هوش مصنوعی: وقتی که آن روز با پدرم پیمان بستم، اکنون برای وفای به آن عهد تمام تلاشم را می‌کنم.

هوش مصنوعی: بار دیگر بر تو افتاد که ای کسی که بر مسند نشینی و کشور را می‌سازی!

هوش مصنوعی: اگر تو نیایی، من هم به سمت شهر نمی‌روم و در این بیابان می‌مانم.

هوش مصنوعی: وقتی سخنان او بیشتر از حد معمول شد، این باعث افزایش نگرانی و ناراحتی دل او گردید.

هوش مصنوعی: در حالی که او در حال دفاع از نظرات خود بود، آن خردمند به چیزی که قبلاً ادعا کرده بود، قسم یاد کرد.

هوش مصنوعی: او با دلسوزی و محبت به او نصیحت کرد و به این ترتیب او را از خواب غفلت بیدار کرد.

هوش مصنوعی: پدر به برادر نصیحت‌های زیادی کرد که باید این نصیحت‌ها را به خاطر بسپارد.

هوش مصنوعی: وقتی که او از نصیحت و پند سخن گفت، به تو این اجازه را داد که با کفش چوبی بروی.