هوش مصنوعی: شبی تاریک و پر از غبار، دل‌های عاشقان به خاطر دوری معشوق، مثل دودی بر فراز آسمان نیلگون و طاق‌دار است.

هوش مصنوعی: شبی مثل زنگیان، آدمی گدا و ذلیل شده است، تمام وجودش پر از سم و خطر است، مانند ماری وحشتناک.

هوش مصنوعی: شبی تاریک مانند آسمان نادرست، همانند اینکه راهبان لباس عذابی را بر تن کرده‌اند.

هوش مصنوعی: شبی مثل روز محشر، با چهره‌ای سیاه و تیره، شبی مانند نامه‌ای که از کارهای بد نوشته شده است.

هوش مصنوعی: شب به خاطر تاریکی‌اش، مسیر نگاه انتظار را خراب کرده و در آن، ستاره‌ها هم غمگین و ناراحت هستند.

هوش مصنوعی: شبی تاریک و تیره مانند یک زنجیر، مانند یک انسانی سیاه‌پوش که در چشمه‌ای از قیر غوطه‌ور است.

هوش مصنوعی: حالت اندوه و غمی که بر چهره تو نشسته، از رنگ لباس عزای دشمن نیز بیشتر و آزاردهنده‌تر است.

هوش مصنوعی: به خاطر طولانی بودن شب تار و خواب آلودگی، چشم‌ها تنها نقش دیوار را می‌بینند.

هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند آینه‌ای است که زیبایی‌اش را در زلف‌های سیاه شب منعکس می‌کند و همچون رنگ ابر، زیبا و دل‌انگیز است.

هوش مصنوعی: دل سیاه و غمگین شده و شب به خاطر کینه‌ای که از صبح دارد، نتوانسته نفس صبح را از سینه‌اش خارج کند.

هوش مصنوعی: کودک نابینا در دنیای سرد و خشک زندگی می‌کند، اما در عین حال در جستجوی معنای عمیق زندگی است و به یادگیری و فهم در آیات پر از رمز و راز می‌پردازد.

هوش مصنوعی: دعای مرغ عیسی پاسخ داده شد، اما معجزه‌ی دست موسی آشکار نشد.

هوش مصنوعی: مرغان کفر، که نمادهای ناپاویی هستند، در تاریکی شب متوجه شدند که با بلند شدن صدای تکبیر (خدای بزرگ)، به حالت سکوت درآمده‌اند و زبانشان بسته شده است. این جمله بیانگر زور و قدرت ایمان و کلام خداوند است که می‌تواند دشمنان را در برابر خودش خاموش کند.

هوش مصنوعی: باد در حرکت است و اثری از آن بر روی گل باقی مانده است، ولی نفس انسانی به گونه‌ای در دل گم شده که دیگر راهی به دهان ندارد.

هوش مصنوعی: هوا در چشمان ستارگان، تمایل به پرواز ایجاد کرد و زاغی که قصد داشت به آسمان برود، به قفس نیلی رنگ گرفتار شد.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی از خوشی و لذت اشاره دارد که از دست رفته و اکنون به شکلی غیرمنتظره، دزد و پاسبان در یک وضعیت مشترک قرار دارند. در واقع، این وضعیت به نوعی تاخیر در لذت و خوشی را نشان می‌دهد که ممکن است ناشی از مشکلات یا خطرات باشد.

هوش مصنوعی: کسی که به دقت و احتیاط نگاه می‌کند، نمی‌تواند به راحتی به حقیقت دست یابد، به مانند شب‌گردانی که با دقت در اطراف می‌نگرد ولی نمی‌تواند از آنچه در دل شب پنهان است باخبر شود.

هوش مصنوعی: چرا نور از چشم‌ها مثل کحل سیاه شد؟ آیا به خاطر تاریکی دو شب گذشته است که بینایی را دزدیده؟

هوش مصنوعی: شب از زیبایی خاص و جادویی که دارد، مانند سرمه‌ای لطیف اما نادیدنی است که کسی نمی‌تواند آن را با چشم دیگری ببیند.

هوش مصنوعی: در شب تار و ظلمانی، تنها نور خورشید می‌تواند جان را روشن کند، مگر اینکه سرنوشت کسانی که بیدارند، بد باشد.

هوش مصنوعی: صبح دیگری بدون نور خورشید به دنیا آمده است، چرا که دامن شب به شدت تیره و پر از ظلمت بوده است.

هوش مصنوعی: جهان در سایه و تسلط معنوی قرار گرفته و ظلمت همچون ابری، بر سر چتر پادشاهی سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: جهان به قدری تاریک و غبارآلود شد که دیگر نتوان تشخیص داد چه چیزی آتش است و چه چیزی دود.

هوش مصنوعی: شب مانند اژدهایی دهان باز کرده است و نور جهان را در خود می‌بلعد.

هوش مصنوعی: جهان مانند تاریکی است که قضا و قدر افراد بدبخت را می‌سازد، در حالی که درونش شمعی وجود دارد که پروانه را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: دل عاشق به خاطر غم و اندوهی که دارد، مانند رنگ سیاه شده است و شب هم به خاطر این درد، مانند بدن زخمی شده است.

هوش مصنوعی: تاریکی و بلندی هیچ چیز از زیبایی و جذابیت موهای مجسمه‌ها کاسته نیست.

هوش مصنوعی: به خاطر غم شب، سرمه‌دان شکسته و حسادت در دل حسودان وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که یک زن هندو در عزا و سوگواری قرار می‌گیرد، شادی و خوشبختی کل جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و به باد می‌دهد.

هوش مصنوعی: آسمان پر از ابرهای سنگین و تاریک است که نشانه‌های خطر را به همراه دارند. در این شب تار، سایه‌های سنگین بر سرزمین کشیده شده و بر زندگی مردم تاثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: شب به شدت تاریک و سیاه است، همچون افعی که پوست خود را می‌اندازد و در همان روز به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: پوشش خرس باعث شد که تاریکی‌های دنیا کنار برود، زیرا او از آن عبور کرد و آن را پشت سر گذاشت.

هوش مصنوعی: وقتی که بر روی سطح زمین، چهرهٔ ماه در تاریکی قرار دارد، دنیا مانند زندانی است که آن ماه درون چاهی تاریک محبوس شده است.

هوش مصنوعی: از رفتن کسی که پایش در یک جا ثابت مانده، مانند کوه است و از دلش هزاران کوه غم و اندوه شکفته شده است.

هوش مصنوعی: در آسمان تاریک و بی‌نور، مانند نیلوفرزاری که پر از زنبور است، احساس شرم و خجالت به آدم دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: عروس صبح از کتاب الهی آیه‌ای درباره پوشش زنان را خواند و به خاطر آن در پرده ماند.

هوش مصنوعی: در شب، انگشتش را به دور از دکان باز گذاشت و بر روی توده‌های انبوه قرار داد.

هوش مصنوعی: آسمان مانند رشته‌ای از مشک تاریک است و زمین شبیه به مخفیگاه بی‌دینی‌ها به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، من آرام و با نام نیک خود، از سخنان ناپسند دیگران دلخور و ناآرام هستم.

هوش مصنوعی: شمعی که در دل دارد، از غم تاریکی خانه‌اش را خراب کرده و اجازه نمی‌دهد به تنهایی و آرامش بپردازد.

هوش مصنوعی: هلال ماه از نوری که آن شمعی که شب را روشن می‌کند، به وجود آمده است و خود همان شمع و پروانه‌ای است که در آتش عشق می‌سوزد.

هوش مصنوعی: وقتی برادر در سختی و تنگنا قرار گرفت و نتوانست از آن خارج شود، به تنهایی او را به جای آرامی دعوت کرد.

هوش مصنوعی: من از قدم‌های تو حسادت می‌کنم، به گونه‌ای که از پاهایت تا انگشتانت در این شهر درخشان و بزرگ همراه هستی.

هوش مصنوعی: بشنو که ذکر و یاد ما در دنیا چگونه است؛ نام و جایگاه ما چگونه بر زبان‌ها می‌آید و چه مفهومی دارد.

هوش مصنوعی: همین حالا با تمام وجود و تلاشت به راه برو و با دقت گوش‌تان را آماده کن تا از اخبار و حرف‌های اطراف‌تان باخبر شوید.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که آیا نام نیکویی همچون سیتا وجود دارد یا اینکه بدنامی که سزاوار ستایش است یا اینکه به دشنام دادن بی‌جا اشاره دارد. به عبارت دیگر، شاعر سوال می‌کند که آیا کسانی با نام نیک وجود دارند یا اینکه فقط بدنام‌ها مورد توجه قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: خلق به صورت جمع صدای خویش را بلند می‌کند و در عالم غیب، به دستگاه هنرگویی ندا می‌دهد که هنر را به زبان آورد و عیب را نیز بیان کند.

هوش مصنوعی: اینجا سخن از انسانی است که وقتی به او نگاه می‌کنند، متوجه می‌شوند که انسان و آینه هر دو می‌توانند فریب‌دهنده باشند. به عبارت دیگر، ظواهر گاهی می‌توانند ما را به اشتباه بیندازند و آنچه در حقیقت وجود دارد، ممکن است با آنچه به چشم می‌آید، متفاوت باشد.

هوش مصنوعی: به من بگو که همه چیز را بدون هیچ کم و کاستی نقل کنی، قسم می‌خورم که جز حقیقت نخواهی گفت.

هوش مصنوعی: وقتی که راز پنهان را می‌فهمم، شروع می‌کنم به فکر کردن درباره اینکه چگونه باید با آن برخورد کنم.

هوش مصنوعی: از جلوی او، لچک به سمت شهر رفت و از حرف‌های مردم، گوش‌ها پر شد.