هوش مصنوعی: ای معشوقه‌ی زیبای من، تو کار دیگری جز عشق ورزیدن نداری. چرا مجلس زیبایی نمی‌کنی و چرا شراب نمی‌آوری؟

هوش مصنوعی: من نیز روزی را در خوشحالی سپری می‌کنم و آرزو دارم که تو هم روزی را در شادی بگذرانی.

هوش مصنوعی: اگر ما را دوست داری، ای ترک زیبا، باید بیش از این خواستار ما باشی.

هوش مصنوعی: به نشان دادن عشق و علاقه‌ات بپرداز، زیرا که عشق و علاقه باعث افزایش خواسته‌ها و آرزوهایت می‌شود.

هوش مصنوعی: تو کار خود را به خوبی انجام می‌دهی، اما من شخصیتی صبور و عاشق دارم که این نوع کار را نمی‌پسندد؛ در عوض، صبوری و بردباری را می‌پسندم.

هوش مصنوعی: اگر من صبوری بیشتری نسبت به تو داشتم، تو نیز در خدمت من نمی‌کوشیدی و این همه بی‌احترامی نمی‌کردی.

هوش مصنوعی: اگر تو هم با ما همراه شوی، مانند ما در زمرهٔ پست‌ترین‌ها قرار می‌گیری و خودت را به ما نزدیک می‌کنی.

هوش مصنوعی: من قلبم را به تو سپردم، چون به شغلم به عنوان بسیجی وابسته‌ام و از دل خود می‌خواهم که حق مرا محقق کنی.

هوش مصنوعی: اگر من گناهی کرده‌ام و دل خود را به تو سپرده‌ام، امیدوارم تو نیز دل خود را با محبتت به من باز پس بدهی.

هوش مصنوعی: دل خود را به شادی بسپار، وگرنه از درگاه پادشاه، خوشی‌ها و آرزوهایت را از دست خواهی داد و دلتنگی و غم به سراغت خواهد آمد.

هوش مصنوعی: از درگاه پادشاه، مسعود که دارای خوشبختی و زیبایی است، به عنوان فرمانروایی با دانش و آگاهی در امر حکمرانی معرفی می‌شود.

هوش مصنوعی: یک پادشاه بزرگوار وجود دارد که از هیچ‌کس به جز خداوند برای کمک خواستاری ندارد و نیازی به کسی ندارد.

هوش مصنوعی: او توسط لشکر انتخاب شد، مردم او را انتخاب کردند، حکومت هم او را برگزید، و در نهایت، سرنوشتش او را انتخاب کرد.

هوش مصنوعی: این شعر بر ننگی اشاره دارد که بر اثر سوار شدن شاهان بر شتران و پشت فیل‌های فرسوده به وجود می‌آید. در واقع، این تصویر نشان‌دهنده ضعف و بی‌احترامی است که به مقامات و مسئولین جامعه نسبت داده می‌شود. سوار شدن بر چنین حیواناتی به جای احترام به اصول و ارزش‌ها، نما و وجهه آن‌ها را زیر سوال می‌برد.

هوش مصنوعی: اگرچه برای پادشاهان بزرگ، مهدی وجود دارد، اما او به خاطر استر و سازندگان هنر، در حقیقت دارای نیرویی شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: پوشش‌های فیل‌های او از جواهر و مروارید ساخته شده و صندوق‌های فیل‌هایش از چوب صندل باارزش است.

هوش مصنوعی: ای پادشاه جهان، مدتی شکار کردی و حالا زمان آن رسیده که برای خودت نیز گساری و آرامی داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به خوشی و لذت واقعی دست یابی، باید در پی فضائل و کارهای نیک باشی و از راه‌های حلال کسب درآمد کنی تا به کمال و شایستگی واقعی برسی.

هوش مصنوعی: من به لطف و مهربانی تو، بزرگ و ارجمند شدم. ای شاه، امیدوارم بخت تو همیشه پایدار و نیکو باشد.

هوش مصنوعی: شما خواسته‌ای در شعر من دارید، شما با عظمت و بزرگی خود مانند یک پادشاه هستید، و فضل و نیکویی دارید.

هوش مصنوعی: به تو نیکی و خوشحالی آرزو می‌کنم و امیدوارم همیشه در شادی و خوشی به سر ببری.

هوش مصنوعی: شعری که تو شنیدی، شعر خوبی است، دارای وزن زیبا و کلمات روانی است.

هوش مصنوعی: بدگویى دربارهٔ کسى، در واقع بدگویی از خودت است، زیرا او با شخصیت زشتش، سبب تنفر و ننگ خودت می‌شود.

هوش مصنوعی: ای میر! به پیامبر مصطفی (ص) گفتند که کافران با آن که او پیامبر است، بد رفتار کرده‌اند و او را ترک کرده‌اند.

هوش مصنوعی: یهودیان در مورد عیسی بن مریم و مادرش مریم و حواریونش، شایعات و دروغ‌های زیادی گفتند.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که کسی بخواهد در مورد من دروغ بگوید؟ نه به اندازه‌ی خورشید درخشان هستم و نه به اندازه‌ی ماه زیبا و کامل.

هوش مصنوعی: ای شاعر شاد و سبک‌دل، چه بر سرت آمده است؟ گمان می‌کردم که زیبایی و زینت تو از هوشیاری‌ات بیشتر است.

هوش مصنوعی: شما به خوبی می‌دانید که کسی که به تو لقب "خسرو" می‌دهد، احتمالاً دروغ می‌گوید و این صحبت را تنها یک دلیر مرد انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: شما به من توجه نمی‌کنی و نمی‌دانید که در حال دنباله‌روی از خطر بزرگی هستید که شبیه به دندان‌های تیغی است.

هوش مصنوعی: وقتی که چهره‌ام را ببینی، با محبت و لطف با من رفتار کن. مهمان که به خانه می‌آید، شیرینی و خوشی را به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: جایی که من حضور ندارم، به نظر می‌رسد که داستان‌ها و مثال‌های من خوب و مناسب هستند، چون در این وضعیت، شرم و خجالت از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: یا با من دشمن باش، یا دوست من. لعنت بر تو! نه دوست هستی و نه دشمن، تو فقط کارهای نادرست می‌کنی.

هوش مصنوعی: شاعر کسی است که خود به خوبی می‌داند و می‌فهمد، همان‌طور که پرنده شکاری نیز می‌داند چگونه شکار کند.

هوش مصنوعی: اگر تو هم مانند من به تزویر و نیرنگ بپردازی، دلیلی ندارد که من تو را تزویرگر ندانم، زیرا من نیز در رنج و زحمت تزویر هستم.

هوش مصنوعی: در این مکان نمی‌توان به دروغ و فریب شعر گفت. افسوس که نمی‌توان بر قدرت و عظمت یک مرغزار تاثیر گذاشت.

هوش مصنوعی: در این مکان افرادی دیگر به عنوان شاعر وجود دارند که با واژه‌های زیبا و روحی مجذوب کننده شعر می‌سرایند، اما هیچ‌کدام به اندازه تو برجسته نیستند.

هوش مصنوعی: آنها بدون هیچ ترسی مرا تجربه کردند و دیدند که جادوی شعر من چگونه است و به موفقیت رسیدم.

هوش مصنوعی: تجربه کن و ببین چه اتفاقاتی می‌افتد. وقتی که این کار را کردی، خواهی دید که احساسات و افکار تو چگونه به مرور زمان تغییر می‌کنند، مانند باد که در بیابان می‌وزد و همه جا را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: برای اینکه شعر من توجه شاه را جلب کرد و او را خوشحال کرد، صدای غلغل از تو برخاست و زاری از تو بلند شد.

هوش مصنوعی: من شاعری هستم که اشعار زیادی می‌سرایم، چرا که این کار برای شاه خوشایند است. به همین خاطر، کلماتی زیبا و ابیاتی بدون عیب به کار می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر تو در هر ستایشی، این‌چنین بی‌تابی کنی، آرامش و صبوری را از دست می‌دهی و همواره در بی‌قراری خواهی بود.

هوش مصنوعی: تا وقتی که در این سرزمین زندگی می‌کنم، هیچ‌کس را تحسین نکرده‌ام جز ستایش و تمجید از شاه که شایسته‌اش است.

هوش مصنوعی: من جز درگاه پادشاهی در جایی دیگر نبوده‌ام، نه در دروازه مدینه و نه در دروازه بخارا.

هوش مصنوعی: شما مانند کسی هستید که به افراد پایین‌تر از خود خدمت می‌کند و برای افراد بزرگ‌تر و مهم‌تر از خود، زحمت می‌کشد.

هوش مصنوعی: می‌دانی که من همیشه در درگاه پادشاه نشسته‌ام تا وقتی که او از باغ لاله ساری برگردد.

هوش مصنوعی: این دشت‌ها را پشت سر گذاشتم و این کوه‌ها را با پای‌هایی پر از زخم پیمودم، چشمانم نیز به خاطر غم و اندوه تاریک شده است.

هوش مصنوعی: امید دارم که روزی سرنوشت خوبی برای من رقم بخورد و روزهای زندگی‌ام مانند بهار شاد و دل‌انگیز شود.

هوش مصنوعی: حال که پادشاه بزرگ به بندگان خود لطف کرده است، تو نیز سعی کن که این لطف و رحمت او را از خود دور نکنید.

هوش مصنوعی: اگر به تو خشم بگیرد که خسرو با من نیکی می‌کند، وای بر تو! چرا آب دریا را از من دریغ می‌کنی؟

هوش مصنوعی: ای کاش من هم به اندازه تو حسود بودم، چون اکنون که خوشبختی تو را می‌بینم، امیدم به تو بیشتر شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که حسادت در فرد زیاد شود، سعادت هم به سمت او بیشتر می‌آید؛ همان‌طور که وقتی باد زیاد است، سماری نیز بهتر پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، با وجود حسادت‌های دیگران، آرزو دارم که من هم مانند شاعران دیگر، به خدمتی بپردازم.

هوش مصنوعی: اگر من از درد و غم رنج می‌برم، آن عزت و زیبایی که در گذشته به آن دست یافته‌ام، هنوز در خاطر من است.

هوش مصنوعی: ای امیر، همواره بر وفق حال و با بزرگی و عظمت خودت، کاری می‌کنی که سرنوشت در دستان توست و ملک و سرزمینت در اختیار خودت قرار دارد.

هوش مصنوعی: زیر تو تخت گرانبها و زرینی قرار دارد و بر سرت چتری از پارچه نرم و زینتی است. از یک طرف، صفی از غلامان و از طرف دیگر، صفی از کنیزان ایستاده‌اند.