اینها همه پارسی بیخته است

برآمد ز کوه ابر مازندران
چو مار شکنجی و ماز اندر آن
همی‌زاد این دختر بر سپید
پسر همچو فرتوت پنبه سران
جز این ابر و جز مادر زال زر
نزادند چونین پسر مادران
بسی خواهرانند بر راه رز
سیه موزگان و سمن چادران
بپوشیده در زیر چادر همه
ستبرق ز بالای سر تا به ران
ز زاغان بر نوژ گویی که هست
کلاه سیه بر سر خواهران
چنان کارگاه سمرقند گشت 
زمین از در بلخ تا خاوران 
در و بام و دیوار آن کارگاه 
چنان زنگیان کاغذگران 
مر این زنگیان را چه کار اوفتاد
که کاغذ گرانند و کاغذ خوران 
نخوردند کاغذ ازین بیشتر
نه کاغذ فروشان، نه کاغذ خران 
شود کاغذ تازه و تر، خشک 
چو خورشید لختی بتابد بر آن 
چه بهتر ز خرگاه و طارم کنون 
به خرگاه و طارم درون آذران 
فرو برده مستان سر از بیهشی 
برآورده آواز خنیاگران 
به جوش اندرون دیگ بهمنجنه 
به گوش اندرون بهمن و قیصران
یکی نامداری که با نام وی 
شدستند بینام نام‌آوران
کسی کو دهد از تن خویش داد
نبایدش رفتن بر داوران
در آمد ترا روز بهمنجنه 
به فیروزی این روز را بگذران 
ز رامشگران رامش دل بخواه 
که رامش بود نزد رامشگران 
بزی همچنین سالیان دراز
دنان و دمان و چمان و چران 
دو گوشت همیشه سوی گنجگاو
دو چشمت همیشه سوی دلبران

دو روز پیش روز بهمنجنه بود