این شعر بشدت متاثر از معلقه ی اول، سروده ی امروء القیس میباشد. در کل، اشعار منوچهری تا درجات بالایی ملهم از ادب عربی بوده است؛ به عنوان مثال در همین شعر، به شیوه ی اعراب (پیش از اسلام) شعر سروده و به رسم و اطلال معشوقه و زاری بر آنها اشاره میکند، عنیزه را نام میبرد، که معشوقه ی امروءالقیس بود و معلقه ی اول نیز تا حدود فراوانی برای وی سروده شده بود... در مورد تاثیر ادب عربی بر ادبیات فارسی و اخصاً شیوه و سبک ادبی منوچهری دامغانی، حرف برای گفتن زیاد است...
ساعد و منصور باشید.

اگر دوستان راجع به بیت چهارم به خصوص مصراع دوم آن اطلاعی دارند بفرمایند. معنای آن برای بنده واضح نیست. آیا مقراط و سقط اللوی اسم مکان هستند؟

در بیت ۹ به گمانم اشتباه تایپی باشد چرا که قلیق به معنای نگران هست.

غراب بین پرنده‌ای است با پاهای سرخ و منقار سرخ که در اعتقاد عرب چنین کلاغی را دیدن باعث جدایی می‌شود. در چند شعر منوچهری دیده می‌شود.

الف های این شعر همه الف اشباع یا اطلاقن که برای پر کردن وزن به کار می‌روند. منوچهری در آن روزگار بسیار به دیوان تازیان توجه داشته و شاعران تازی زیادی را می‌شناسد و از اشعارشان بهره‌مند است. امروءالقیس یکی از بزرگ‌ترین شاعران دوره‌ی جاهلیت عرب است که عنیره معشوق او بوده است و آوردن آن نام‌های مکان، نام‌هایی است که در اشعار قیس آمده و منوچهری نیز استفاده کرده است.

منوچهری شاعر بسیار توانایی است و در روزگاری که آنقدر ساده و ابتدایی بود مضامین بسیار نویی پرورانده است.