ظاهراً معنی دو بیت آخر چنین است:
«جامی از شراب بهر لذت نوشیدم و با جام دیگری از آن، [خماریِ] آن را درمان کردم. تا بدانند که من مردی هستم که زندگی را از راه درست آن رفته‌ام»

شفیعی کدکنی بااستقبال ازاین شعر منوچهری شعری باعنوان سنجابهاسروده اشت. سحرگه که رنگین شدند آبها برافتاد برچهرشان تابها/شدازبادبیداردل سبزه زار همه مخملی سربه سر خوابها/نمودند دربرکه طرح افق چوتصویرهادردل قابها....والی آخر.

گویا علامه طباطبایی نیز شعر معروف خود را، به مطلع «همی گویم و گفته‌ام بارها / بود کیش من مهر دلدارها»، به اقتفای همین شعر سروده‌اند.

بدین‌وسیله می‌خوام نظر قبلیم رو اصلاح کنم: شعر علامه طباطبایی به اقتفای این شعر منوچهری نیست. بر همون وزن هست و از لحاظ قافیه هم ممکنه تأثیر پذیرفته باشه، ولی هم‌قافیه نیست. قافیه شعر منوچهری «ـ اب» و قافیه شعر علامه «ـ ار» هست.

حضرت شیخ بهایی در کتاب نفیس کشکول آورده است  که راغب در محاضرات گوید: اعشی، شاعر، دائم الخمر بود. از شعر اوست:و کأس شربت علی لذه  و اخری تداویت منها بها     ؛:گویند اعشی در خانه ی میفروشی فارسی زبان بمرد. از او که پرسیدند چرا مرد، گفت: «منها بها بکشتش