در بیشتر نسخ این بیت به صورت زیر آمده است که به نظر به سبک حضرت استادی بیشتر نزدیک است:
تا برآید لخت لخت از کوه میغ ماغگون
آسمان آس گون از رنگ او گردد خلنگ

حاشیه ای بر شعر منوچهری
با سلام امروز به صورت اتفاقی با سایت پر ارج شما آشنا شدم. قصدم جستجوی واژه خلنگ بود که به سایت شما رسیدم و با ابراز تشکر از ایجاد امکانی برای اظهار نظر خوانندگان و بازدیدکنندگان سایت، میخواستم چنانچه حمل بر جسارت نباشد، نکاتی چند در مورد این شعر در نوع خود بسیار زیبا را به حضورتان عرض کنم. اول اینکه شاعر به زیبایی واژگان مترادف و متضاد را در ابیات خود آورده که حتی برای اکثریتی از جمله خود من گرچه معنی اش را نمیدانیم‌، آهنگ گوشنواز و دلنواز کلمات، حس خوبی را منتقل میکند. تکرار بعضی واژگان هم مانند استفاده ی به جا از تکرار نتهای موسیقی، زیبایی و ملاحت خود را در کلیت شعر نشان میدهد، مانند سنگ سنگ و تنگ تنگ که مطلقا به روانی شعر لطمه نمیزند و در جاهایی هم شاعر هنرمند، با ظرافت تمام قافیه های بدیعی از کلمات هم آهنگ و گاه غیر مترادف مانند (فرهنگ و هنگ) آفریده است. یک مورد دیگر اینکه این شعر زیبا خود یک لغتنامه است و چقدر جای افسوس دارد که معنی بیشتر آن لغات را نمیدانم که لازم میبینم به لغتنامه ها مراجعه کنم تا با دانستن معنی کلمات، از تشبیهات بدیع شاعر سر در بیاورم. لغاتی مانند غرنگ، نبید، کشکنجیر، رمح، پالهنگ و ...که البته با دانستن معنی آنها یک وجه شعر روشن میشود، در حالی که میباید یک فرد صاحب نظر کل شعر را بیت به بیت و حتی کلمه به کلمه تفسیر کند، تا این تابلوی رنگارنگ واژگان پیش چشم خواننده جان بگیرد.
و اما نکته ی آخر در مورد بیت:
(تا برآید لخت لخت از کوه میغ ماغ گون
آسمان آس گون از رنگ او گردد خلنگ)
این است که در لغتنامه دهخدا( از نسخ الکترونیکی روایت شده در اینترنت) آسمان آسگون درج شده و معنایش را آسمان شبیه آس یعنی آسیاب، ذکر کرده اند که البته بدون تفسیر است و شاید منظور راویان دایره وار بودن و گردندگی زمین باشد که به نظر اینجانب ممکن است برداشتی سهو باشد، زیرا مشخصا عبارت ( رنگ او گردد خلنگ) بعد از تشبیهی می آید که در مورد آسمان است و به نظر می آید که منظور شاعر تغییر رنگ آبی آسمان(آبگونه بودن) به رنگ خلنگ بوده و از آنجایی که در ابیات مختلف این تغییر از چیزی به چیز دیگر تکرار شده به گمان بنده با روح شعر بیشتر سازگاری و همخوانی دارد تا تغییر صفت آسیا گونه ی آسمان به صفتی که منشا آن رنگ میباشد. اتفاقا بیت بعد از بیت مذکور ه چنان ویژگی دارد:
(تا برآید از پس آن میغ باد تندرو
آسمان چون رنگ بزداید ز میغ گرد رنگ) در اینجا هم شاعر از تغییر رنگ آسمان پوشیده شده از ابر گرد رنگ به وسیله ی باد تندرو سخن گفته است.
اساتید محترم با پوزش از درازی سخن، باز هم از همه ی دست اندرکاران سایت با ارزش گنجور تشکر میکنم. شاد و تندرست باشید. ارادتمند: علی روشن از تهران
پ.ن: در لغتنامه ها و منابع اینترنتی، هم در مورد ترکیب (آبگون-آسگون) اختلاف است و هم در جاهایی (آسمان آسرنگ)درج شده و اما یکی دیگر از موارد اختلاف در مورد رنگ گیاه(‌خلنگ) است. در بعضی منابع رنگ آن را زرد و سرخ و کهربایی ذکر کرده اند و در جاهایی دیگر ابلق (بیشتر ابلق از نوع سیاه و سفید)که البته اکثر منابع بخصوص از باب اطلاعات گیاهشناسی، رنگ آن را زرد و سرخ اعلام کرده اند و ظاهرا این مورد دوم صحیح تر است. مانند مثال زیر:
خلنگ
فرهنگ فارسی معین
( ~.) (اِ.) گیاهی است که نوعی از آن به صورت درخت یا درختچه می باشد که از چوب آن کاسه و قدح می سازند و نوعی از آن علفی می باشد به رنگ های سرخ ، زرد و سفید.

عجب تشبیهی داشت این بیت
ساق چون پولاد و زانو چون کمان و پی چو زه
سم چو الماس و دلش چون آهن و تن همچو سنگ
6 تا ! واقعا عجب شعر نابی

با توجه به استفاده شاعر از ایجاز، لف و نشر و شگردهای مختلف کلامی و موسیقی فوق العاده شعر، می‌توان این قصیده را از بهترین قصاید مدحی خراسانی دانست؛ خصوصا اینکه در قافیه دشواری هم پرداخته شده است.