درمصرع اول:چون بادل تو نیست دلم در یک پوست باید صحیح باشد

با آقا کاظم موافقم!

بس ! بس! که شکایت تو ناکرده به است رو....

و مصراع نخست شاید بدین گونه درست تر و هم عاشقانه تر باشد:
چون بادل من ،نیست دلت در یک پوست که با مصرع دوم نیز همخوان است.

مصرع اول این طور نمیتونه باشه؟
چون با دل تو نیست خرد در یک پوست
یعنی می فرماید تو عقل نداری که دوست و دشمن را یکی میبینی

بنده این مصرع را قبلا اینگونه شنیده بودم :​
چون با دل تونیست (وفا) دریک پوست....

رسائل العُشّاق و وسایل المشتاق، علی بن احمد سیفی نیشابوری، نسخه برگردان دستنویس شمارۀ 3005 کتابخانۀ المالی ترکیه، کتابت 685 ق، به کوشش: جواد بشری، تهران، بنیاد موقوفات افشار، با همکاری انتشارات سخن، 1399
این دو رباعی در این کتاب آمده است:
تا خسته دلم به عشقت اندر پیوست
دانی که همه فضول بنهاد ز دست
چندان‌که تو خواهی ز تو نومیدی هست
خود را به رسن بر تو همی‌نتوان بست

بر یاد تو بی تو این جهان گذران
بگذاشتم و تو هستی از بی‌خبران
دست از تو بشستم و نشستم به کران
چون بی تو گذشت، بگذرد بی دگران
رباعی اول، جزو رباعیّات نویافتۀ مهستی است و رباعی دوم، در لباب الالباب به اسم رشیدی سمرقندی است (377) و در دیوان رشیدالدین وطواط هم وارد شده است (ص 617).