قبلاً یه جایی دیده بودم یادم نیس کجا
هر چند که باشد این سخن از من زشت
سگ به زمن ار هیچ کنم یاد بهشت

بله بانو مهستی به تقلید از این رباعی خیام این رباعی را نوشته اند:
در فصل بهار اگر بتی حور سرشت/یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت
هر چند به نزد عامه این باشد زشت/سگ به ز من است اگر برم نام بهشت

بیت دوم این شعر شباهت زیادی به این رباعی خیام دارد:
در فصل بهار گر بتی حور سرشت
یک ساغر می دهد مرا بر لب کشت
هر چند به نزد عامه این باشد زشت
سگ به ز من است اگر برم نام بهشت
ویرایش میر جلال الدین کزازی

این رباعی منتصب به خیام نیز میباشد
در فصل بهار اگر بتی هور سرشت
یک ساغر می ، دهد مرا بر لب کشت
در چشم عوام اگر چه این باشد زشت
سگ به ز من ار برم دگر نام بهشت
اینجوری عروض و قافیه هم کاملا سالم هستن

اینجا خودمو خیام میفرماییم
لب جوی و می ناب وصنمی هور سرشت
سگ به زمن است اگر برم نام بهشت

خطاب به هموندان حاشیه نویس:
هرکسی از ظن خود شد یارمن

سپاس برای کاربری هموند حسین جان

منهم این رباعی را از خیام بدینگونه خوانده بودم :
در فصل بهار اگر بتی حور سرشت
یک جرعه می بردهدم بر لب کشت
هرچند که این سخن بسی باشد زشت
سگ به ز من است اگر کنم یاد بهشت

هنگام صبوح گر بت حورسرشت

اگر در هنگام صبح، معشوقی زیباروی و فرشته‌وش (مانند حور بهشتی) به من توجه کند...

پُر می قدحی به من دهد بر لب کشت

و جامی سرشار از شراب (نماد عشق و سرمستی) را در کنار سبزه‌زار به من بدهد...

هر چند که باشد این سخن از من زشت

هرچند که گفتن این سخن ممکن است زشت و ناپسند به نظر برسد...

سگ به ز من ار هیچ کنم یاد بهشت

اما اگر در آن لحظه به یاد بهشت بیفتم، از سگ هم پست‌ترم!

شاعر در اینجا عشق زمینی و لذت حضور معشوق را بر هر چیزی حتی بهشت ترجیح می‌دهد. او بیان می‌کند که در کنار معشوق و در لحظه عشق‌ورزی، فکر کردن به پاداش‌های اخروی یا معنوی بی‌معنی است. این بیت‌ها نشان‌دهنده اولویت عشق و لذت در لحظه است که از دغدغه‌های معنوی و ماورایی پیشی می‌گیرد.