مهستی گنجوی » دیوان اشعار » رباعیات «نسخهٔ دوم» » شمارهٔ ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جانا غم دل ز بینوائی خیزد</p></div>
<div class="m2"><p>وین دود ز آتش جدائی خیزد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بگری مگرت روشنئی پیش آید</p></div>
<div class="m2"><p>کز گریه شمع روشنائی خیزد</p></div></div>

شمارهٔ ۵۴

جانا غم دل ز بینوایی خیزد
وین دود ز آتش جدایی خیزد
بگری مگرت روشنیی پیش آید
کز گریه شمع روشنایی خیزد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به غم و اندوه ناشی از فقر و جدایی اشاره می‌کند. او می‌گوید که این غم همچون دودی از آتش جدایی برمی‌خیزد. او از شنونده می‌خواهد که اگر نمی‌تواند گریه نکند، حداقل منتظر ظهور روشنی و امیدی باشد که از این گریه و اندوه به وجود خواهد آمد، مانند شعله‌ای که از شمع روشن می‌شود.

شمارهٔ ۵۲

شمارهٔ ۵۳

هوش مصنوعی: عزیزم، غم و اندوه دل از فقر و بی‌پولی ناشی می‌شود و این ناراحتی مانند دودی است که از آتش جدایی به وجود می‌آید.

جانا غم دل ز بینوائی خیزد

وین دود ز آتش جدائی خیزد

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهی بگریی، پس بگذار روشنایی‌ای بیاید که از اشک، شمعی روشن شود.

بگری مگرت روشنئی پیش آید

کز گریه شمع روشنائی خیزد

شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده