مهستی گنجوی » دیوان اشعار » رباعیات «نسخهٔ دوم» » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نوشین لب او دوش بلا لا می گفت</p></div>
<div class="m2"><p>صد نکته به از لؤلؤ لالا می گفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتا ندهم کام فلان بیچاره</p></div>
<div class="m2"><p>لالاش که لال باد لالا می گفت</p></div></div>

مهستی گنجه ای ؛ بزرگترین زن شاعر رباعی سرا، به اهتمام معین الدین محرابی - معین الدین محرابی - تصویر ۱۸۲

شمارهٔ ۴۰

نوشین لب او دوش بلا لا می گفت
صد نکته به از لؤلؤ لالا می گفت
گفتا ندهم کام فلان بیچاره
لالاش که لال باد لالا می گفت

هوش مصنوعی: در این شعر، نوشین لب از زیبایی و لطافت صحبت می‌کند و از لالایی‌هایش، نکات و رازهای ارزنده‌ای را بیان می‌کند. او به دیگران می‌گوید که حتی برای کسی که در رنج است، نمی‌خواهد لالایی‌اش را بدهد، زیرا این لالایی تنها برای دل‌ربایی و آرامش است.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: دیروز محبوبم با ناز و عشوه کلماتی زیبا و دلنشین به من گفت که هر کدام از آن‌ها به اندازه گرانبهایی مثل مروارید می‌ارزد.

نوشین لب او دوش بلا لا می گفت

صد نکته به از لؤلؤ لالا می گفت

هوش مصنوعی: گفت من به آن بیچاره‌ای که زبانی ندارد، چیزی نمی‌دهم، چون او فقط به خواب و خیال مشغول است و نمی‌تواند خواسته‌اش را بیان کند.

گفتا ندهم کام فلان بیچاره

لالاش که لال باد لالا می گفت

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده