مهستی گنجوی » دیوان اشعار » رباعیات «نسخهٔ دوم» » شمارهٔ ۳۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جوله پسری که جان و دل خسته اوست</p></div>
<div class="m2"><p>از تار دو زلفش تن من بسته اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بی پود چو تار زلف در شانه کند</p></div>
<div class="m2"><p>ز آن این تن زار گشته پیوسته اوست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۹

جوله پسری که جان و دل خسته اوست
از تار دو زلفش تن من بسته اوست
بی پود چو تار زلف در شانه کند
ز آن این تن زار گشته پیوسته اوست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان احساسات عمیق و دردهای درونی خود می‌پردازد. او از پسری صحبت می‌کند که جانش خسته و پژمرده است. احساساتی که از زیبایی و جذابیت موهای او به وجود می‌آید، باعث شده که این پسر احساس گره‌خوردگی و وابستگی عمیق به او داشته باشد. تنش همچون تار زلفی نازک، به خاطر آن عشق و شادی از دست رفته گسسته و زاری کرده است.

شمارهٔ ۳۷

شمارهٔ ۳۸

هوش مصنوعی: پسری با چشمان خسته و دل آزرده، به خاطر زیبایی موهایش، زندگی و وجود من را بستار کرده است.

جوله پسری که جان و دل خسته اوست

از تار دو زلفش تن من بسته اوست

هوش مصنوعی: بدون پود مانند تار موی زلف که در شانه گنجانده شده، این بدن بیمار همواره به خاطر او خراب شده است.

بی پود چو تار زلف در شانه کند

ز آن این تن زار گشته پیوسته اوست

شمارهٔ ۳۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده