هوش مصنوعی: من به شدت از دل آشنا و دیرینه‌ام در فریاد هستم و به مانند نی، با ناله‌ها و دردهای خود خو گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: در زندگی، به جز غم و دردهایی که دوستی‌ها با من به همراه دارند، هیچ یار و همراه دلسوزی را در دلم پیدا نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم؟ دیوانه‌ای هستم که برای دل‌خوشی‌اش، سختی و غم را برمی‌گزیند و زندگی را برای خود، با مرگ برابر می‌داند.

هوش مصنوعی: در جمع دوستانم همیشه پر نور و زندگی هستم، اما از سوختن و فدای خود شدن، به روشنی می‌رسم و زوال وجود خود را مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: من مانند حبابی هستم که از زندگی‌ام جدا شده‌ام؛ چرا که می‌بینم سرنوشت و كمال خود را بر روی آب بنا کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند غنچه‌ای پژمرده هستم که در بهار زندگی‌ام، عطری و زیبایی خود را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: آرزوهای جوانی مانند گلی که در باد پراکنده می‌شود، از بین رفته‌اند. اکنون در دل آرزوی مرگ را از خداوند برای خود می‌طلبم.

هوش مصنوعی: مهستی در این بیت به کمبود همدمی دلسوز اشاره دارد و می‌گوید که مانند شمع، باید در سوگ و اندوه خود اشک بریزد. در واقع، او احساس تنهایی و اندوه عمیق را تجربه می‌کند و به نوعی خود را محتاج محبت و همدلی می‌بیند.