هوش مصنوعی: وقتی زلف سیاه و خوشبو کاملاً رها شد، دیگر زندگی و زیبایی، عطر و غنای آن نیز فروریخت.

هوش مصنوعی: در ابروهای تو، به خاطر زیبا یی و مژگان تو، هیچ چیز دیگری در خیال من نمی‌گنجد، نه محبت و نه زیبایی و نه عشق و نه قدرت عشق.

هوش مصنوعی: زلف تو باعث شر و آشفتگی در دل‌ها شده و خط تو نیز زمانی که دل‌ها را به درد می‌آورد، باعث خونریزی دل‌های عاشقان می‌شود، چه پیر و چه جوان.

هوش مصنوعی: درد دل از آن چشمان زیبا و فریبنده است که به خاطر زلف زیبای تو، جان بیش از صد شیر غران را تحت تاثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من غمگین و نگران هستم، دنیا پر از درد و رنج است و در این میان، تو همچون درختی سرسبز و بی‌نظیر در باغ زندگی به حساب می‌آیی.

هوش مصنوعی: دل و چشمان من به خاطر غم و اندوهی که در دل دارم، به شدت گریه کرده و به حالتی سرخ و پریشان درآمده‌اند؛ به طوری که موی سرم از شدت احساسات پریشان شده است.

هوش مصنوعی: به او گفتم که از دوری‌ات شکایت می‌کنم، اما زلف‌های تو به دور گردنم پیچید و صدای ناله‌ام را خاموش کرد.

هوش مصنوعی: بسیاری از شمع‌ها در روشنایی روز خاص تو خاموش هستند، اما تو یک روز برایشان نور بیفروز و شب تاریکی‌ها را روشن کن.

هوش مصنوعی: ای ساقی، هرگز با این جام و سبو نتوانیم تشنگی‌امان را برطرف کنیم. مرا در آغوش بگیر و سنگینی این بار سنگین را فراموش کن.

هوش مصنوعی: از درگیری‌های زمانه، تو فقط وفا می‌کنی و در چشم دیگران، خاکی که در دل پیر مغان است، را به تصویر می‌کشی.