هوش مصنوعی: وقتی حلقه‌ی زلف جانان به دور دیوانگی‌هایش می‌افتاد، همچنان که در گلستان پر از گل نشسته بود، دامان او هم به زیبایی گل‌ها آراسته می‌شد.

هوش مصنوعی: ای تو که با خنده‌ات دل‌ها را شاد می‌کنی و زندگی‌بخش هستی، لطفاً به یاد عشق خود لبخند بزن و آن را برای دیگران نیز بگشای.

هوش مصنوعی: چهره‌ی تو مانند گل و لبانت مانند شکر است. من خسته‌ام، تو که جانم را زنده می‌کنی، ای گل شیرین! ای محبوب، کمی بر من رحم کن که در آتش عشق سوختم.

هوش مصنوعی: من به خط زیبا و خوشبوی تو افتخار می‌کنم، بر گرد لب دل‌پذیرت که همچون ریحانی است که در جوی شیرین نمی‌روید.

هوش مصنوعی: روز خوشی که لعل تو را می‌نوشم، به قدری شیرین است که از آن یک قطره هم باقی نمی‌ماند. مانند چشمه زندگی، شادی و سرزندگی تمام وجودم را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: خطوط تیره و زیبا بر روی لب‌های شیرین تو نقش بسته است. مورچگان از چه چیزی در دست دارند که این نشان و نشانه سلیمان را دارند؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به عمق عالم روح و جان دست یابی، باید به چشمانت با دقت نگاه کنی. ای دل! این را بفهم که خاکی که در آن مستی و لذت وجود دارد، چه ارزشمندی دارد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، با مهربانی جامی به من بده تا دور دهنت بچرخم و شاید بتوانم غم های زندگی را از دل خود خارج کنم.

هوش مصنوعی: او خوش و خرم رفت و از کسی هم نپرسید که آیا عمرش با وفاست یا نه؛ اما حقیقت این است که خود عمر هم بدون وفا و به سرعت سپری می‌شود.