هوش مصنوعی: من از زیبایی‌های زلف و چهره‌ات و چشم‌های مستت حیرت‌زده‌ام. دو شب و دو روز گذشته است و تنها دو نرگس در شاخ گل به یاد تو مانده‌اند.

هوش مصنوعی: چرا از زیبایی تو، عرق بر پیشانی تو نشسته است؟ همان‌طور که در روز روشن، شبنم بر روی گل لاله می‌چکد.

هوش مصنوعی: باید بگویم که هیچ‌کس به زیبایی و محبت تو نمی‌تواند رسوا و شرمنده شود؛ چرا که شکر به رنگ و روی تو نیست و گل در باغ هم برای تو نیست.

هوش مصنوعی: من فدای زلف تو هستم، لطفا بوسه‌ای به من بده از آن لب که شوق نوشیدن شربت تریاک را در دل دارد و مثل مار گزیده شده است.

هوش مصنوعی: هوا عطرآگین است و باد بویی خوش دارد، اما تنها نسیم صبح وقتی به موهای معشوق می‌وزد، دل‌انگیز و دل‌ستای است.

هوش مصنوعی: از جان دو جهان، گلی زیبا و دلربا با ناز تولید شده که در آن، تصویری از شکوه و زیبایی به روشنی تابیده است.

هوش مصنوعی: گل شکفته شد و بهشتی زیبا به وجود آمد. تو آن درخت گلی هستی که تازه جوانه زده و نور چشمانم هستی.

هوش مصنوعی: بسیار دلتنگی و اندوهی که در مسیر تو احساس کرده‌ام، همان‌طور که بلبل بهشتی بر شاخه درخت سدر نشسته است.