هوش مصنوعی: ای جان پاک تو، من از شدت دوری‌ات، مانند غلامی بی‌پناه، جانم را فدای تو می‌کنم. از دل‌تنگی و جدایی‌ات، روح و آرامش را از دست داده‌ام و در این سفر، تنها شده‌ام.

هوش مصنوعی: دل را به امید بهبودی در چشمی سیاه قرار دادم، که مژگان تو مانند نیزه‌ای در آن چشم جانم را آزرده می‌کند.

هوش مصنوعی: درد من به خاطر نگاه تو بیشتر شده، با این حال که تو می‌خندی. چرا می‌گویند پس بیمار را در شکر گل کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: درباره مشغله و زیبایی‌های زلف معشوق صحبت می‌کند. این زلف که به خاطر شیطنت‌هایش منجر به حسادت و غم شده، به هیچ چیز جز به دنبال کشاندن من به درد و رنج راضی نمی‌شود. حتی اشتباهات کوچک من هم به گوش او رسیده و او را بیشتر آشفته کرده است.

هوش مصنوعی: آیا شهیدانی که با سرهای خونین و در کفن خود افتاده‌اند، جز با گل‌های لاله و زیبا بر سر راهی که عبور کرده‌اند، به باغ آمده‌اند؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا صدای غم‌انگیز بلبل به گل نمی‌رسد، در حالی که این صدای ناله‌واری جهان را به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: تنها باید بر وفایی تکیه کرد، چرا که در دنیای عشق، تنها کسانی که به وفاداری پایبند هستند، می‌توانند مقام و مقام پادشاهی را به دست آورند.