هوش مصنوعی: ای عشق من! جانم فدای جان تو. همه چیزم، از دین و دل گرفته تا ایمان، قربان یک اشاره و فرمان توست.

هوش مصنوعی: دلبند من، با دین و ایمانم کاری ندارم، همین که روز و شب به خاطر تو دیوانه و گیج هستم، برایم کافیست.

هوش مصنوعی: اگر دل خود را به باغ خوشی بسپارم و اگر چشمانم را به ماه بیفکنم، از عطر گلی که می‌خواهم، بویی جز تو نخواهم یافت و از چهره روشن تو.

هوش مصنوعی: خوشی و زیبایی باغ و بوستان و گلزار به پای یاد تو نمی‌رسد. حتی اگر جانم را هم در زندان تو بدهم، باز هم برایم ارزشمندتر از هرجای دیگری است.

هوش مصنوعی: بویی که از باغ تو به مشامم می‌رسد، از روح بزرگ‌تر و از بهشت زیباتر است.

هوش مصنوعی: با این وضعیت پریشان و بی‌نظمی که دارم، در میدان غم ایستاده‌ام و گاهی مانند گوی در بازی چوگان، به این سو و آن سو می‌چرخم و می‌روم.

هوش مصنوعی: هر کسی که برای مدتی زیر نور خیره‌کننده‌ی چهره‌ی درخشان تو قرار بگیرد، با آرامش و راحتی جان و دلش پر می‌شود.

هوش مصنوعی: من از عطش و درد دل رنج می‌برم و تو همچون چشمه‌ای پرشور و زندگی‌بخش هستی. بگذار تا جانم را فدای آن چشمه‌ی حیاتت کنم.

هوش مصنوعی: هر لحظه مانند بلبل می‌گریم و با داستان‌های فراوان، شاید لبخند زیبای تو بتواند مرا شاداب و مانند گل کند.

هوش مصنوعی: من انسانی بی‌خانمان و بلاکشیده هستم و در زندگی سرگردان و دچار مشکل. تو اما صاحب رحمت و مهربانی هستی و من امیدم به دست توست.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه چهره‌ام سیاه است و گناهان زیادی دارم، هیچ‌گاه از بخشش و مهربانی بی‌پایانت ناامید نیستم.

هوش مصنوعی: اگر مرا رها کنی یا با محبت با من برخورد کنی، من خاک درگاه تو هستم و نگاه من به احسان توست.

هوش مصنوعی: اگر من کارهای بدی کرده‌ام، اینها نتیجه اعمال خود من است. اما تو با بزرگواری و لطف خود، کاری کن که متناسب با مقام و شأن تو باشد.

هوش مصنوعی: در آخر، نگاهی از روی لطف تو بر جان دردناک و رنجور من می‌تابد، «وفایی». تا کی باید در آتش جدایی تو بسوزم؟