هوش مصنوعی: ای نور دل و مشکل زندگی من! آرامش روان ضعیفم را به هم زده‌ای.

هوش مصنوعی: چهره زیبا و دلنشین تو مانند بهار است و موهای سیاه تو مانند باغی پر از شکوفه‌هایی است که زندگی را به من هدیه می‌دهد.

هوش مصنوعی: ای چهره‌ی تو، معبد زندگی من است و ابروی تو، جهت‌گیری روح من.

هوش مصنوعی: عشق تو برای من همچون زیبایی و جذابیت است که مانند حورهای بهشتی است، و وجود من نیز در سادگی و لطافت به مانند چوب خیزران است.

هوش مصنوعی: من در جست‌و‌جوی درمانی برای اندرون رنجور و مجروح خود هستم، نه دارویی برای جراحات ظاهری و پنهانم.

هوش مصنوعی: در ابتدا با کلامی آشنا و دلنشین به وصال و نزدیکی رسیدی، ای مهربان من.

هوش مصنوعی: ابروهایت را به زیبایی و مرتب درآورده‌ای، همچنان که وقتی عنان یک اسب بند می‌آید، آن اسب آرام می‌گیرد و تحت کنترل درمی‌آید.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبای من مانند آهوان است که به طرز خاصی آرایش شده‌اند و این زیبایی باعث شده است که خانه و زندگی‌ام به شدت تحت تأثیر قرار گیرد.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی‌ات دل‌ها را می‌ربایی و به واسطه‌ی این جذابیت، نام و شهرتی در دل‌ها پیدا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو با نگاهت مرا به دام انداختی و به دو چشمان ناتوانم، قدرت و تسلطی پیدا کردی.

هوش مصنوعی: امروز به هر طریقی که بخواهی می‌دانی که به خاطر عشق تو در دنیا شناخته‌شده‌ام.

هوش مصنوعی: در عشق تو، تمام سختی‌ها و مشکلات زمانه برایم بی‌معنا و رسوا شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر دوری تو، چشمانم پر از اشک می‌شود و مانند چشمه‌ای خون گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: زندگی من پر از ناراحتی است و این ناراحتی به قلبم راحته و غم در وجودم عمیقاً نفوذ کرده است.

هوش مصنوعی: در دل شب، غم تو مانند سگی وفادار در کنار در خانه‌ات ایستاده و از تو نگهبانی می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که گروهی از طواف‌کنندگان کعبه به سراغم می‌آیند، از زبانم صدای لبیک به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: در حال گریه و ناله هستم و به زمین می‌سپارم درد دلم را، اما صدای فریادهایم به گوش کسی نمی‌رسد!

هوش مصنوعی: آیا نمی‌توانی بر مرگ «وفایی» رحم کنی؟ من هنوز جوان و تازه‌کار هستم.