هوش مصنوعی: هر روز در کوی محبوب، به خاطر دوری او ناله می‌زنم، مانند بلبل که از غم گل‌ها در باغ فریاد می‌کند.

هوش مصنوعی: من در حسرت چشمان زیبای محبوبم هستم و هر شب به یاد او به شدت از دل تنگی و اندوه ناله می‌زنم. مانند بیماری که در تاریکی شب درد می‌کشد، من نیز در غم او به گریه و زاری پرداخته‌ام.

هوش مصنوعی: تو قدرت و توانم را به چشم خودت کم نشان دادی و از کنار من رفتی. اکنون در گوشه‌ای از غم، بدون یار و همدمی، ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: من درگیر زیبایی موهای محبوبم هستم و عاشق ابروهایش هستم. با اینکه با ایمان و مسلمان هستم، اما در دل غم و اندوهی که به دلم افتاده همانند کسی هستم که در حلقهٔ زنجیر گرفتار است.

هوش مصنوعی: گلستان به خاطر تصویر تو زیبا و دل‌انگیز شده است، به همین دلیل من مانند بلبل هر لحظه بر هر گوشه و دیواری ناله و آواز می‌زنم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا مردم این‌گونه درد و رنج می‌کشند. عاشق را چشم‌های سیاه محبوبش بیمار کرده است و من به شدت ناراحتم و نالان هستم.

هوش مصنوعی: ساقی! این آتش درون من را با آب خنک کن. امشب مثل یک نوازنده، به شدت دلم می‌سوزد و به آرامی ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: وفایی نمی‌داند چه چیزی درباره جدایی تو بنویسد. زیرا هر لحظه به یاد قامت زیبای تو، مانند قمر، به شوق و درد می‌نالم.