هوش مصنوعی: چرا باغبان ما را در گلزار نمی‌بیند؟ آیا برای دیدن یک منظره چشم‌نواز باید جان بگیریم؟

هوش مصنوعی: با نگاهی که به من انداختی، جانم را گرفتی و رفتی. تو از درد و رنج من لذت بردی، پس چرا باید دلخور باشم؟

هوش مصنوعی: چشم‌های شما مانند لشکری هستند که بر روی افرادی که از زیبایی‌هایتان آسیب دیده‌اند، می‌تازند. اما این زیبایی و جذبه تنها متعلق به شماست و نیازی به نگرانی و تلاش برای تصاحب دیگران نیست.

هوش مصنوعی: ای محبوب، با چهره‌ی سرد و ابروهای خمیده‌ات از ما دوری کردی، پس چرا در این فصل گل، باران ژاله بر زمین می‌بارد؟

هوش مصنوعی: اگر زیبایی کعبه را می‌خواهی، باید در بیابان با اشتیاق و زاری جستجو کنی. چرا می‌خواهی بی‌خبر خوابیده باشی، ای دوست؟

هوش مصنوعی: اگر گل از بلبل نخواهد که چیزی جز ناله بگوید، پس وقتی جان در بدن است، چرا باید دیگر ناله کند؟

هوش مصنوعی: شمع وقتی که از سوزش پروانه گله می‌کند، نشان‌دهنده‌ی این است که هرچند زندگی شیرین‌تر است، اما چرا باید از سوختن و درد خود پرهیز کند؟

هوش مصنوعی: در عشق دوست، احتیاط و مراقبت از جان خود بی‌معناست؛ چرا که وقتی به عشق او وارد می‌شویم و از تیر و تبر او می‌گوییم، دیگر نباید انتظار نداشته باشیم که تنها در دامن امنی بمانیم. پس، چرا از زخم‌ها و دردهایی که ممکن است بر اثر آن عشق به ما برسد، بترسیم؟