هوش مصنوعی: ای ترک زیبا، ای ماه ختن، ای سرو دل‌انگیز، بر دل سوخته‌ام رحمت کن و خدا را سپاس گوی.

هوش مصنوعی: در هر شکستگی قلب ما، هزاران درد و غم نهفته است. پس به دل ما آسیب نزن و به زلف‌های این دو به هم تابیده، دست نزن.

هوش مصنوعی: من به شدت درگیر زلف تو هستم، لطفی کن و از این دو مار به جانم حمله کن، چون این درد و زخم‌ها برایم بهتر از بی‌احساس بودن است.

هوش مصنوعی: از وزش باد گرد و غبار در تو ناراحت و دلگیرم، زیرا این سرمه‌ای که به چشم ما می‌زند، حتی سلامی هم به ما نمی‌کند.

هوش مصنوعی: چشمان تو به قدری زیبا و دلربا هستند که با ابرو و مژه‌های تو هماهنگی شگفت‌انگیزی دارند که هیچ چیز نمی‌تواند زیبایی و جذابیت آن‌ها را تحت‌الشعاع قرار دهد.

هوش مصنوعی: دل‌های شکسته چگونه می‌توانند به محبوب برسند؟ زیرا نسیم صبا هم در حرم او راهی ندارد.

هوش مصنوعی: من خود را نمی‌دانم به کجا می‌روم و محبوبم به کجا می‌رود. این چه نوع وفایی است که بین ما وجود دارد، در حالی که گدایان هیچ ارتباطی با پادشاهان ندارند؟