هوش مصنوعی: خوشا روزی که از دنیا به دور و بی‌هدف به جستجوی جهانی بروی که هیچ تأثیری بر آن ندارد.

هوش مصنوعی: در این بیت به تصویر کشیدن حالتی از شب و روز در بیابان است. شبان و روز به صورت غمگین و ناامید در این بیابان به سر می‌برند، در حالی که باد صبحگاهی با خود نشاط و تازگی به همراه دارد و می‌تواند به آن‌ها کمک کند. به نوعی، این دو حالت متضاد، نشان‌دهنده سختی‌ها و امیدهای موجود در زندگی هستند.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند هویت و جایگاهم را درک کند، چه کسی که عاقل است و چه کسی که غرق در آشفتگی و بی‌تابی.

هوش مصنوعی: به هر جایی که بخواهم می‌روم و به هر سرزمینی که بخواهم سفر می‌کنم، مانند گرد و باد که آزادانه در هر جا می‌گردد.

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌ها و احساساتم، آستینم را به سمت چشمم می‌برم. گاهی در حالم به خاطر فقدان مادر و گاهی به خاطر نبود پدرم احساس تنهایی می‌کنم.

هوش مصنوعی: نوری در دل من می‌تابد، نوری که از دل روشن یارم نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: گاهی شاد و خوشحال هستم، گاهی می‌خندم. شب و روز در نوسانم؛ گاهی غمگین و نالان، و گاهی دلی خونین دارم.

هوش مصنوعی: از شراب‌خواری به حدی دیوانه می‌شوم که حتی از همهمه و هیاهوی روز قیامت آگاهی نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه کار کنم که دلم بسوزد، زیرا از بودن و نبودن خود در این دنیا بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: آیا به جز به یادآوری شب‌هایی پر از گریه و ناله، راه دیگری هست که صبح را به دست بیاورم؟

هوش مصنوعی: وفای واقعی را نمی‌شناسم، الا اینکه تمام وجودم در دریای نگاه تو غرق شود.